Sail away

Behendig laveer ik mijn Kawa tussen het drukke stadsverkeer door. Hier en daar links of rechts inhalend zoals het in Amsterdam gewoon is. Ik voel me als een vis in het water. Bij stoplichten wurm ik mij naar voren. Zodra groen licht dan maak ik een reis in de tijd. Wie net nog medeweggebruiker was is nu geschiedenis; slechts een stipje in mijn achteruitkijkspiegels. Laag overscherende zeemeeuwen kondigen de aanwezigheid van water aan. Het IJ heeft de stad in zijn greep met zijn waterrijke tentakels. In de verte bepalen de contouren van de grote windjammers de richting waar ik moet zijn.
Vanmiddag had ik ze allemaal langs zien komen vanaf mijn werkplek met een prachtig uitzicht over het Noordzeekanaal en het havengebied. Stuk voor stuk voeren ze langs in een statige tred, omringd door vele minuscule scheepjes als luizen in de pels. Er gaat een belofte van uit, zoals altijd bij grote zeeschepen. De zoektocht naar het onbekende, de uitdagende spanning van het ongewisse. Datzelfde gevoel komt over me als ik mijn motor parkeer aan de rand van het voetgangersgebied. Ik loop met de stroom mee en geniet van het uitzicht over het druk bevaren IJ. De gemoedelijkheid voert de boventoon, opgeluisterd door muziek van straatmuzikanten en geuren van dampende eetkraampjes. De beste stuurlui staan aan wal.

Ik raak onder de indruk van de prachtige ‘Amerigo Vespucci’. Een Italiaans driemaster uit 1928 met zijn warme kleuren en teakhouten afwerking, herkenbaar uit duizenden. Vanaf een muziekpodium verspreiden mediterrane klanken zich tussen het toegestroomde publiek. Franstalige chansons over het zeemansbestaan geven deze zwoele augustusavond een bijzondere sfeer. Door terrasgebruikers geobserveerd neem ik plaats aan een vrij tafeltje en draai de rollen om.

Een klein gedrongen vrouwtje met blond piekerig haar beent mijn richting op en vraagt me bijna onverstaanbaar of ze even aan mag schuiven. Moeizaam neemt ze plaats en haar vriendelijke pretoogjes verraden dat ze wel snel een gesprek aan zal gaan. “’k Loop al de hele dag te zeulen met die tas. Ben met de taxi gekomme.” Nu pas zie ik haar tandenloze mond die mij breed toelacht. “Waar komt u vandaan dan?” Nadat ze net een hap van haar broodje worst genomen heeft spettert ze: “Zaandam, mot je een biertje? Hier, neem maar wat te drinken van me”, en ze rolt een muntje mijn richting op. “Wilt u zelf ook wat?”; vraag ik beleefd. “Zeg maar jij hor, ‘k heb gisteren de gokkast leeg gehaald. Geld zat. Andere kasten geven niks maar die kast geeft altijd, ‘k heb altijd geluk bij die tent.” “Dan moet je alleen nog daar spelen”; probeer ik mee te praten. “Hihihi, dan word ik er uit gegooid, hihihi”, giert ze breeduit over het terras. “Dus nu lekker een daggie uit?; vraag ik haar, terwijl ik opsta om wat te drinken te halen.
“Proost”, wens ik haar toe en we klinken op de toekomst alsof we elkaar al jaren kennen.
Ze pakt een schetsboek uit haar tas en toont me een potloodtekening van de ‘De Eendracht’. Een tekening die ik voorzichtig tot de naïeve stijl zou willen rekenen. Het geportretteerde schip raakt rondom de uiteinden van het papier. Ik zeg haar dat ik het prachtig vind. Zichtbaar genietend vertelt ze dat een van haar tekeningen al eens is afgedrukt in een folder van de Eendracht. Ze zou dolgraag een keer mee willen en wijst naar de overkant van het water. In het halfschemer zie ik tussen een wirwar van masten het verlichte want van het schip. “Mot je d’r nog een?” Ze wijst op mijn lege bierglas. Zonder af te wachten struint ze naar de bar. Links van mij zie ik de zon wegzakken als een rode bal verstrikt in een web van masten en tuigages.

“Zullen we samen verder lopen, is toch gezellig?”; vraagt ze zodra ik de laatste slok bier wegslik, “ik heet Marina.” Ik schud haar toegestoken hand en samen lopen we langs de dobberende scheepjes van het ‘Varend erfgoed’. Ik voel me net een zeeman die een scharrel heeft opgedaan. Haar waggelende tred zorgt voor een regelmatige aanvaring waarbij ze me ontdeugend aankijkt en haar roze tandvlees ongegeneerd ontbloot. Die ontwapenende blik spreekt boekdelen. We gaan aan boord van de ‘Lisboa’ om nog een drankje te nemen. Marina praat honderduit met Jan en alleman en slaat uiteindelijk de Portugese schipper aan de haak. Ik geniet van haar eenvoud en openheid. Ze is de ‘Eendracht’ al vergeten. Het is laat dus ik besluit afscheid te nemen. “Ben je er morgen weer?”; vraagt ze hoopvol. Nog voor ik kan antwoorden geeft ze me een dikke zoen op de volle mond en draait zich weer om naar de kapitein.

Tevreden loop ik in gedachten terug langs de kade, het zeemansleven heeft ook zo zijn charmes. Van de ‘Oosterschelde’ klinkt een zeemanslied: “Ik ga naar zee, want het zit me hier niet mee.”