Schrijven zonder inkt

Mijn maag ligt kilometers verderop, mijn hoofd nog steeds vermist en mijn verstand naar de haaien. Mijn botten liggen her en der en overal en nergens, mijn bloed op de vloer en stukken vlees op het dak voor elk passerend kannibaaltje. Mijn ziel is gebroken en er zijn geen nieuwe meer te koop. Mijn hart is bevroren en mijn humeur ligt in de knoop. Ik wacht op groen licht, maar het blijft maar op rood staan. De wereld blijft dezelfde kleur uitstralen en ik mis de warmte wat illusie blijkt te zijn. Het leven is een doodlopende weg, waar blijft het einde. Wil je mijn hand vasthouden totdat de harde klap volgt? Wil je mijn zieke geest vertrouwen, gewoon omdat ik het ben? Ik ben moe van alles, kun je me wakker houden? Mijn geluk is verdwenen, wil jij hem voor me vinden? Ik wil dit leven niet meer, kun je een andere voor me toveren?
Misschien is deze gedachte niet van mij, maar van wie dan wel? Het leven is overschat. Het is geen schat, het is een hel. Noem me geen schat, want ooit laat je me toch weer los. Houden van en je woord verliezen. Niet kunnen slapen, omdat de tranen je wakker houden. Niet meer dromen, omdat nachtmerries overheersen. Niet meer hopen, omdat je het niet meer durft. Niets anders wensen dan dat de pijn eindelijk ophoudt.

Illusies zijn te tijdelijk en het leven te lang. Gewoon door blijven lopen, terwijl je je voeten allang niet meer voelt. Gewoon blijven leven, terwijl je allang bent gestorven. Niet meer weten wat er nog valt te proberen, omdat alles al geprobeerd is. Niets meer willen zeggen, omdat alles al gezegd is. Niet meer willen schrijven, maar wel blijven doen uit frustratie. Het is schrijven of nog gekker worden. Het is schrijven of je hoofd laten rollen zonder einde. Het is schrijven of je handen verliezen. Wat heb je aan handen als er geen talent uit voortkomt? Wat heb je aan een leven als er geen zin meer in zit? Blijven lopen totdat de zon opkomt en weer neergaat. Blijven ademen totdat je lichaam er genoeg van heeft.

Als ik val, blijf je me dan opvangen? Als ik instort, bouw je me dan weer op? Als ik huil, kun je me dan mijn zwakte vergeven? Als ik kwaad ben, kun je me dan begrijpen? Als ik onzin uitkraam, kun je er dan iets zinnigs van maken? Als ik ik weet waar de sleutel van het geluk ligt, geef ik hem aan jou, want tegen de tijd dat ik die ooit misschien zal vinden, heb ik misschien deze ellende al geaccepteerd. Mocht je ooit gelukkig worden, maak er dan een foto van, zodat ik kan zien hoe het eruit ziet. Mocht ik mezelf verliezen, probeer me dan niet te vinden. Wat je verliest, blijf je immers verliezen. Een gevecht zonder einde. Ik blijf schrijven, terwijl de inkt allang op is. Ik blijf leven, terwijl de zin er allang niet meer is. Er is geen zin in het leven. Enkel de zin die je op blijft schrijven. En als het schrijven opgehouden is, dan is de zin op papier verdwenen. Als het papier leeg blijft, zal ik verdwenen zijn.

Zoveel woorden blijven er komen, maar ik ben allang al weg.