Science fiction?

De heli landde op het reusachtige rampenbestrijdingsschip,terwijl het met een snelheid van 60km/uur richting Sumatra voer.
Na de aardbeving daar zouden er naar verwachting meer doden en gewonden te betreuren zijn dan Indonesië zelf aan kon.
Hiermee was de norm overschreden waarbij een van de drie “Aid” schepen zijn koers op de wereldzeeën zou wijzigen, en afwijken van haar route over de breukvlakken der aarde en de statistisch meest risicovolle gebieden.
Ik werd welkom geheten door een knappe,enthousiaste persofficier die op haar linkerborst de naam Ricky proclameerde. “We verwelkomen Joop van Poll, journalist uit Holland”, vermeldde de lichtkrant nog eens ten overvloede in de ontvangstzaal en bij de koffie stelde Ricky voor haar standaard introductie te doen, zodat ik daarna aanvullende vragen zou kunnen stellen. Ze startte de power-point.
‘Het schip is 420meter lang en 62meter breed en heeft slechts een diepgang van 7 meter.
2 “B&W Hyundai” motoren van 30.000pk elk, stuwen het schip voort met een snelheid van 60km/uur, zodat we gemiddeld binnen 50 uur op de plaats van de ramp zijn.
300km voor aankomst stijgen er al tot 6 “MI26” transporthelicopters op, met elk 20ton aan hulpgoederen,die van gebeurtenis tot gebeurtenis, van samenstelling kunnen verschillen.
Aan boord bevind zich een hospitaal met 500 bedden, aan land kunnen we noodhospitaals plaatsen voor 1000 gewonden. Het hospitaal is volledig bemand.
De transporthelicopters plaatsen de maximaal 100 hydraulische kranen en de 50 vrachtwagens die we meevoeren naar die plaatsen in het rampgebied, waar ze het meest effectief kunnen worden ingezet.
Het redden en verzorgen van mensen is daarbij ons enige doel.
We beschikken over een “Sikorski S-64”, die is ingericht als vliegende commando-post.
6 Landingsvaartuigen kunnen bovendien zelfoprichtende kranen aan land zetten tot een hoogte van 30meter.
Aan boord beschikken we over een centraal magazijn ter grootte van een voetbalveld, met alle mogelijke hulpgoederen en meer dan 100 ton medicijnen.
Een waterfabriek aan boord produceert voldoende drinkwater om een stad van 200.000 inwoners in leven te houden. Ook zijn er voor deze aantallen noodrandsoenen aan boord voor tien dagen’.
Afgezette materialen worden nooit meer terug aan boord gehaald. We leiden mensen ter plekke op, indien nodig.
Ik steek onder de indruk mijn hand op.
Ricky stopt de presentatie en lacht naar me in afwachting van mijn vraag:
‘In begin 2010, toen de ramp in Haïti plaatsvond is uw organisatie spontaan tot stand gekomen door een unieke gebeurtenis.
Uit schaamte voor de geweldige tekortkomingen bij de hulpverlening toen, heeft onze koningin Beatrix haar volledige vermogen ter beschikking gesteld in overleg met Bill-Gates, die hetzelfde deed.
Er is toen een wonderbaarlijke cluster tot stand gekomen tussen hen en de gewone,hardwerkende mensen op aarde, die ontevreden waren over de klassieke,soms corrupte rampenbestrijding. Zo kwam er een onvoorstelbaar vermogen beschikbaar om de drie aid schepen te bouwen, in te richten en te onderhouden. Nu mijn vraag;
Hoe bestrijdt u binnen uw nog jonge organisatie corruptie, machtsstrijd en competitie, of positiever gezegd,hoe voorkomt u het?
Glimlachend en tevreden keek ze me aan en tastte naar een kettinkje om haar slanke hals en zoekt naar de sluiting.
‘Ik ben blij dat u het vraagt,zegt ze zacht’.
Haar blouse hield een klein gouden medaillon gevangen, met daarop een reliëf van een globe met een voetstap erop.
Even omvat ik het bijzondere siervoorwerpje met haar lichaamstemperatuur.
‘Wij hebben alle 1300 een gelofte afgelegd, niets geheimzinnigs of bijzonders. We beloven dat we zullen leven overeenkomstig onze “ideal-footprint”. De footprint die we hier -op onze globe- achter mogen laten, samen met onze zeseneenhalf miljard medemensen, zonder deze uit te putten of te beschadigen.
Dat is ons geheim’.
Een prettig, bijna gelukzalig gevoel overviel me.
Ik kon niet wachten om met haar het immense schip te bezichtigen en meer mensen te ontmoeten zoals zij

Plotseling werd ik wakker, nu het prettige,opwindende gevoel fysieke kenmerken had aangenomen.
Toch was ik direct teleurgesteld. Waarom is dit fictie?
Technisch was alles wat ik droomde mogelijk.
Maar idiologisch?
Een handeltje in footprints beginnen dan maar?
Ik heb nogal een grote maat.
Schoenmaat.
Onze vorstin ook trouwens.