Mogen de mensen in het zuiden hun prins kiezen om 11 over 11 op de 11de november.
Ook elk jaar weer is het hier weer een feestje op de elfde van de elfde, voor de kleine kinderen in het noorden van het land. Dan vieren zij St. Maarten, met lampionnetjes komen zij zingen aan de deuren, om daarna wat snoepjes/mandarijnen te vergaren. Voor onze kinderen was het (jarenlang, ze zijn nu te groot) een geweldige avond natuurlijk, al vroeg en heel snel warm eten voor het lopen. En kotsmisselijk van het snoepen onderweg, komen ze na een ruim uurtje thuis met hun tas vol lekkers. Schor van het schreeuwend zingen, want het liefst en leukste is natuurlijk lopen met een groepje vrienden en dan moet je wel heel hard zingen om gehoord te worden.
Nu scheelt het dat wij naast veel jonge gezinnen (die zelf met hun kids lopen en niet thuis zijn) ook veel hele oude opa’s en oma’s in de wijk hebben wonen. Die zijn toch al doof volgens onze jongste dus moeten ze wel hard schreeuwen.

Maar dan als ze thuis zijn, moeten ze alles op tafel uitspreiden en vergelijken wie wat heeft. De snoepjes die zij niet lekker vinden, krijgen wij als ouders, ze zijn zo lief en delen zo graag ;-).
En dan komende de plat-gestampte-mandarijnen-met-klevende-spekjes, je hoort ze denken: “dat er mensen zijn die dit uitdelen”. Helaas maar hier zijn ze nu eenmaal niet gek op alles wat gezond is. En eerlijk gezegd hou ik niet zo van de combinatie mandarijn/spekje.

Ben ik blij als ik ze daarna eindelijk ontkleeft uit het bad, in bed kan stoppen, dan mag ik nog even aan de slag met sopdoek. De tafel daar kan je werkelijk behang op vastplakken, zo plakkerig, gelukkig maar ene keer per jaar. En ook dat verschilt per jaar, want bij droog weer is de schade nog te overzien, maar bij een beetje regen dan is een plamuurmes geen overbodige luxe. Ook de deurknoppen krijgen nog even een frisse greep. En dan ploft er een vermoeide ouder in haar stoel, in de hoop ze deze nacht geen kotsende kinderen heeft.

Ook vaders is deze avond de klos, want die kwam thuis toen moeders en kinderen al hadden gegeten en de pad op waren. De mand snoep stond voor hem klaar (net als zijn eten in de magnetron), zodat hij tussen elke hap van zijn warme maal, mocht luisteren naar lieve kinderstemmetjes en hen mocht voorzien van iets lekkers. De gang gezellig voorzien van vele waxinelichtjes.
Als de kinderen later ooit durven te zeggen dat hun ouders niet veel voor ze over hadden dan zal ik ze dit laten lezen.

Tegenwoordig is het iets veranderd. De politie moet extra surveilleren, want steeds vaker zijn de kleine kinderen slachtoffer van de snoeprovers. Snoeprovers zijn over het algemeen net iets ouder dan de kinderen die met hun lampion lopen, dus pubertjes die waarschijnlijk zelf zijn vergeten hoe leuk ze het vonden snoepjes te krijgen een paar jaar terug.
Het is jammer voor de kleintjes van NU, het feest van delen is nu een “hoe bescherm ik mijn snoeptas-uurtje” aan het worden.

Toe Jongelui Ga Het Licht zoeken!!!

(de betekenis van St. Maarten 11 november
St. Maarten leefde in de Middeleeuwen en kwam met zijn vrienden te paard naar de poorten van Trier. Het was november en zeer koud. Bij de poort zat een verkleumde bedelaar. Zijn vrienden reden er langs zonder om te kijken, maar Maarten (eigenlijk heette hij Martinus) scheurde zijn jas in tweeën en gaf de bedelaar de ene helft. Meer had hij niet te bieden. De bedelaar was erg blij met de jas. Zijn vrienden vonden het eerst raar maar later ging het verhaal snel door de stad. ‘s Nachts kreeg hij een visioen van Christus als bedelaar en wist hij dat hij zijn leven aan God wilde wijden. Hij werd later bisschop van Trier en na zijn dood werd hij heilig verklaard. Vandaar St. Maarten. Het delen van zijn jas is nu nog belangrijk. Het samen delen van wat we hebben, licht scheppen in de duisternis is wat we nu symbolisch tijdens St. Maarten op 11 november doen).

Categorieën: Actualiteiten

pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

4 reacties

Kobus · 17 november 2003 op 17:09

Het is treurig gesteld met de opgroeiende jeugd. Ook in Emmen gaan kinderen uitsluitend nog of centraal vanuit het buurthuis op pad, of apart in groepjes onder begeleiding van een van de ouders.
En waar praten we over : 2 schalen vol met snoep kochten we bij Lydl voor een totaal van 2 euro.
Ook in Veenendaal (jaren geleden) hadden we een feest. De lampegietersavond. Ook daar waren kinderen niet meer veilig, en werd er nogal eens brand gesticht. En eerlijk gezegd….Meer dan de standaard antwoorden kan ik ook niet geven. Jammer, maar helaas.

deZwarteRidder · 17 november 2003 op 17:45

Ja hoor ik ben een westerling en herken het geschrevene.. sintermaarten..zelf gedaan en daarna met de kinderen of thuis achter de magnetron en de schaal snoepjes..vroegguh..
Gelukkig zijn onze kinderen nu te oud voor sinter maarten en wachten we op de deurbel van deze generatie..maar.. geen los snoep, alleen verpakt of mandarijnen, marsen en nutsen in mini uitvoering ook altijd goed..mar geen los snope want dat moeten ze weggooien van hun moeder je weet maar nooit wat er mee gebeurt is.. en zo verwaterd een mooi volksgebruik in een high tech partijtje met regels en voorschriften. Ook hier is het verschil tussen mijn en dijn zoek..(bijna) weg is de nostalgie naar vroeger, sinter maarten, kerst, sinterklaas, hoe leuk was het niet….?? GEEF ONZE JEUGD TERUG!!
Rich@Rd

Li · 17 november 2003 op 18:48

😡 Het zijn losers die zoiets doen. Vinden het erg stoer om de boel te verzieken. Maar wat moet je er tegen doen? Ik heb er laatst eentje van twaalf een knal verkocht toen hij een driejarig buurmeisje van haar fietsje aftrapte. Kreeg meteen z’n vader aan de deur die met een aangifte dreigde. ,,Een klein meisje van de fiets afschoppen? Welnee dat deed zijn lieve zoontje niet.” Ondertussen stond zoonlief met zijn middelvinger omhoog . Achter de rug van zijn vader… dat wel. 😡

MBB · 18 november 2003 op 16:12

Sint Maarten, wordt tegenwoordig bij ons ook gevierd. Licht uit en bel af, ahoewel niet om de reden die de heer Krick eens beschreef.
Want ‘Ons’, dat wil zeggen een klein hoekje van de wijk waarin ik woon. vier straten verder en ze kijken je met glazige ogen aan.
Toen we hier net kwamen wonen, wou ik ook lopen, maar het werd hier niet gevierd.

Een paar jaar geleden schijnt op een katholike basisschool iemand een keer het verhaal van Sint-Maarten te hbben verteld, en een paar tieners kwamen toen op het idee om het hier dan ook maar te vieren. Niks geen kleine kinderen met lampions, maar groep-achters met vunzige liederen 🙄

Geef een reactie

Avatar plaatshouder