Sprookjescruise

Guillaume was aangenomen als liftboy. Zijn moeder had hem  de kosten voor twee uniforms voorgeschoten. Hij zou ze terugbetalen bij terugkomst, na zijn eerste cruise. Hij was achttien en zag er leuk uit met zijn vriendelijke uitstraling, niemand kon zijn beperkte verstandelijke vermogens zien of zelfs maar vermoeden bij het werk wat hij deed.

Uiterst plichtsgetrouw en toegewijd bediende hij de grote lift tussen de vijf grootste dekken van het reusachtige cruiseschip en kreeg de rijken der aarde in zijn lift. Niet dat hij dat zo kon merken, zijn baas had het hem verteld, samen met een hele reeks instructies en verbodsbepalingen. Er was een dame die altijd een klein gesprekje met hem aanknoopte, elke dag stelde ze wel een vraag, die hij graag beantwoordde. Hij genoot van haar belangstelling, ze was bijzonder knap en ontwapenend, ze had zijn moeder wel kunnen zijn, en die miste hij best.

Haar haar zat altijd hetzelfde, in een soort rol. “Wat weet ik al veel van je”, zei ze op een keer. “Ja mevrouw en we zijn pas op de helft”. “Nee, we zijn er”, lachte ze, het belletje ging. “Van de cruise mevrouw”, antwoordde Guillaume netjes. Ze moest lachen en aaide hem vriendelijk over zijn wang. Een volgende keer, toen ze alleen was, nam ze zelfs zijn klak van zijn hoofd en streelde eventjes zijn blonde lokken. Hij liet haar maar, vond het eigenlijk wel fijn. ‘Had hij jouw gezicht maar’, fluisterde ze een keer.

Toen de cruise ten einde liep werden de oudere liftboy’s zenuwachtig. Ze spraken met de baas en wezen naar hem. Guillaume begreep er niets van. Hij wist niet dat op de laatste dag van de cruise de fooien aan de liftboy’s werden gegeven, door de welgestelde klanten, wanneer ze het schip verlieten.  Hem werd die dag de goederenlift toegewezen. Hij had geen benul, deed zo goed mogelijk zijn werk en moest hard sjouwen met zware valiezen en zelfs hutkoffers.

Net toen hij de rammelende deur van de goederenlift wilde sluiten ontwaarde hij een gestalte. Ze was gekleed in een prachtige halflange nerts en plisse rok en haar haar zat net als altijd. “Ik kon je niet vinden”, lachte ze. “Ik denk dat ze je een poets gebakken hebben Guillaume en ik zal er een klacht over indienen. Mag ik met je mee?” Eigenlijk mocht het niet en half in de stress stond Guillaume met de dame tussen de bagage, hij had ze niet durven weigeren.

Toen de lift tot stilstand kwam, drukte de dame een enveloppe in zijn handen en aaide even over zijn bol. ‘Dag Guillaume, pas goed op jezelf.’ Later, in zijn hut maakte hij het couvert voorzichtig open. Er zat duizend dollar in en een kaartje met een gouden kroontje; “Bedankt lieve Guillaume, Grace Patricia Kelly”                                                                             De naam zei hem niets…