Sprookjespark!

De zon schijnt, maar het is waterkoud buiten. Ik heb de kinderen beloofd om naar het park te gaan om te kijken wat er met de paddestoelen is gebeurd, die we er de laatste keer gezien hebben. Met weinig zin verlaat ik mijn warme huis met twee opgewonden kinderen aan de hand. Het park stelt niet zo veel voor. Een vrij groot meer met bomen, struiken en een pad er omheen. Je doet er ongeveer een half uurtje over om er omheen te lopen. Uitgelaten rennen de kinderen richting de eerste plaats waar paddestoelen stonden. Het eerste wat opvalt is dat er nu mensen bezig zijn met een enorme bol tussen de bomen, waarin weer een kleinere bol hangt van takken.

“Waar is die bol voor?” vraagt Marie tot mijn plezier, want ikzelf ben er natuurlijk ook nieuwsgierig naar. “Komende week gaan wij hier een wicca-ritueel doen”, is het antwoord. “De bol wordt dan aangestoken!” Dit wekt natuurlijk nog meer nieuwsgierigheid op, en ik leg, hopend dat het enigzins klopt, uit dat deze mensen moderne lieve heksen zijn, die houden van de natuur, en daarom regelmatig feestjes bouwen in bossen om die natuur te eren.

Échte heksen in ons park! Wat een verrassing! Inmiddels van het pad afgeweken zetten wij onze zoektocht voort. “Mam…mááám!”, schreeuwt Bram, “Kom eens hier kijken!” Snel ren ik naar hem toe met Marie in mijn kielzog. Er staat een paddestoel te prijken voor zijn voeten. Een échte, want hij is rood met witte stippen. Marie gaat op zoek naar kabouter Spillebeen, en ziet hem nog nét achter een boom verdwijnen. Ze kan haar geluk niet op.

De lucht begint rose te kleuren als aankondiging van de schemer, dus het laatste stukje doen we wat sneller. We bekijken de zwanen in het water, de lege vogelnestjes in de bomen en de elfenbankjes die aan de stammen geplakt zitten. “Dat zijn rustbankjes voor de elfjes die hier ’s nachts rondvliegen”, legt Marie mij serieus uit. “Elfjes worden ook weleens moe!”

Op mijn vraag hoe elfjes eruit zien kijkt ze mij verwijtend aan. “Je kent Tinkerbell toch wel? Nou, zo zien ze eruit.” Haar hoofd schuddend over zo’n domme vraag, verlaten wij het park. Bij een heerlijke kop warme chocomel vertel ik de kinderen dat dit het meest bijzondere ‘rondje park’ was dat ik ooit gelopen heb. Verbaasd kijken ze mij aan. “Bijzonder? Waarom dan???”