Statiegeld non grata

‘Nee.’
‘Nee, hoor.’
‘Nope.’
Dit zijn mijn antwoorden op de routinematige vraag van de Aldi- kassière of ik nog lege flessen heb ingeleverd bij het afrekenen. Normaliter koop ik namelijk nooit frisdrank. En zeker niet bij deze winkel. Tot ik toch eens ga kijken bij de leeggedronken wijnflessen die in onze schuur staan. Uit een soort van laksheid gooien we die altijd in een verhuisdoos. En warempel, er ligt zowaar een Aldifles tussen. Een gehavende anderhalve liter spablauwfles van een duur ogend merk, maar wat ongetwijfeld zo rond de 40 cent heeft gekost.

Verheugd dat ik eindelijk eens een positief antwoord kan geven bij het afrekenen, taai ik af naar de supermarkt. Nadat ik een lange rij bij de kassa heb getrotseerd, bedenk ik mij dat de desbetreffende fles nog ingeleverd moet worden.
Godgloeiende, met een volle winkelwagen moet ik mijzelf terug manoeuvreren uit de rij naar de flesinleverautomaat. Waar staat dat kreng? Oja, natuurlijk dicht bij de kassa’s. Hoppa, daar gaat ie. Door de deuken in de fles moet ik hem drie keer teruggooien in de koker. Maar dan heb je ook wat. ‘15 cent retour’ geeft de display aan. Ik druk op ‘bonnetje’ en laat het papiertje uit mijn handen vallen. Door de airconditioning waait mijn statiegeld op de kratrail die direct daarop in werking treedt. Buitengewoon goed afgesteld op gewicht blijkbaar. Mijn bonnetje verdwijnt dus op de lopende band in het niets. Ik grijp als een debiel kansloos in het luchtledige en een blonde dame op hoge hakken die achter mij flessen wil gaan inleveren lacht mij toe.
‘Nounou, das pech hebben, zeg. Fijne dag nog.’
Ja, jij ook, kut, denk ik bij mijzelf en glimlach allervriendelijkst naar haar.
‘Och, tis maar geld, hè.’ Alsof ik niet gebrand ben op elke cent die ik terug kan vorderen. Ik ga niet voor niets naar de Aldi.

Nu kan die 15 cent mij niets schelen, maar het gaat mij om het principe. De Aldi verkoopt helemaal niets in kratten, dus die optie bij de inleverautomaat is volledig overbodig. Alle flessen zitten verpakt in plastic en het bier in wegwerpblikken. Waarom dan een krat-inlever-optie? Die als lopende band al gaat werken als er een mug op landt?
‘Heeft u nog lege flessen ingeleverd?’ Na opnieuw een hele poos in de rij te hebben gestaan ben ik niet echt amused.
‘Jazeker, ik heb een fles ingeleverd.’
‘Mag ik dan het statiegeldbonnetje?’
‘Natuurlijk. Loopt u maar even mee.’
‘Uhm? Hoe bedoelt u?’
‘Wilt u even meelopen of anders een collega roepen om mijn bonnetje te traceren? Die ligt namelijk in de opslagruimte van de niet bestaande kratten die jullie verkopen.’

Dat wil ze niet en gezien de lange rij klanten achter mij kan ik er nog begrip voor op brengen ook. Ik heb het erbij gelaten en met een groots gebaar de 15 cent geschonken aan degene die aan de andere kant van de loopband stond. Zijn of haar dag zal weer goed geweest zijn. Uit betrouwbare bron heb ik namelijk vernomen dat Aldimedewerkers niet al te best betaald worden. Mijn spa blauw haal ik overigens voortaan gewoon uit de waterkraan. Statiegeld geen. Beter.