stiltewens

Misschien ga ik morgen wel dood. Er is weliswaar geen enkele aanleiding om dat te denken, maar het zou zomaar kunnen. Als ik mocht kiezen dan zou ik zeggen overmorgen, of volgende week, of over tien jaar. Maar goed, ik kan niet kiezen en dus ben ik er wellicht morgen al niet meer.
En daarom zou ik u alvast iets willen vragen.
Stilte. Zou dat lukken? Een beetje stilte gedurende de dagen tussen mijn overlijden en crematie? Een verbaasde stilte als u leest over mijn heengaan? Een pijnlijke stilte als u zich realiseert mij nooit meer te zullen spreken? Een gepaste stilte nadat u mijn familieleden heeft gecondoleerd? Een serene stilte in de kapel van het crematorium?
Gewoon stilte?
Nog niet zo lang geleden heb ik een oom begraven. 92 is hij geworden. De begrafenis was sober en vooral stil. Geen uitbundige toespraken, geen luide muziek, geen lange plechtigheden. Maar wel veel stilte. Mooie stilte, zo nu en dan gevuld met zachte muziek. Rustige stilte, waarbij je gedachten kon hebben zonder de noodzaak om ze uit te spreken.
Gewoon stilte dus.
Dat zou ik mooi vinden. Ik houd van stilte. Dus liever geen applaus als ik langsrijd in de lijkwagen. Alstublieft ook geen bloemen door mijn tuinhek steken. Toespraken mag u wat mij betreft vergeten. En wat u vooral niet moet doen is een voetbalstadion voor mij afhuren. Tenzij u verwacht dat er 40.000 mensen afscheid van mij willen nemen. Maar wilt u dan wel aan die mensen vragen om stil te zijn in dat stadion?
Dat zou ik heel erg mooi vinden. Twee uur lang het geluid van doodse stilte in een tot de nok toe gevuld stadion.