Stop de tijd

Het leven glijdt aan mij voorbij en ik krijg geen vat op dat versneld doorspoelen. Morgen is gisteren en volgende week de vorige. Ik ben niet depressief en zie nergens tegenop. Heb er meer dan gemiddeld zin in. Maar iets neemt in de tussentijd een loopje met me: Tijd.
Het is net alsof dit al geschreven is voordat ik er besef van krijg. Mijn middelbare schooltijd duurde een eeuwigheid. In die periode keek ik op tegen mensen van 40. Nu eenmaal zelf tegen de 50 aanlopend gunt de tijd mij niet eens de tijd om terug te kijken op die tussenliggende flits, omdat morgen zo aan mijn kop zeurt. Wat is er gebeurd dan? Is dat normaal? De tussentijd voelt als een intermezzo. Als een fanfare zonder partituur, maar spelen konden ze!

De tussentijd is niks als ik er op terugkijk. Een amuse als digestieve. Check please! De tussentijd is eendimensionaal. 21 huizen, 14 relaties en 31 werkgevers later is dus klaarblijkelijk slechts een komma vanaf mijn middelbare schooltijd tot aan nu.
Maar dat ik leef bij de gratie van tijd wil nog niet zeggen dat ik mij zonder inspraak laat koeioneren door die bestaansvoorwaarde. Ik ga hem in ieder geval hierbij proberen tot de orde te roepen:

Beste Tijd,

Nadat het besef van jou is ingedaald begint het verleden, waarna jij geen waarde meer hebt. Ondanks dat de geschiedenisboeken waarin jij een rol speelt anders beweren, ben je altijd het ‘nu’. Anders had jij de mens wel de optie geboden om naar eigen believen te regenereren. Nee, jij laat mij ongevraagd met jou mee voortschrijden, totdat jij het genoeg vindt. Dan moet ik afhaken en ga jij door. Omdat jij dat zo bepaald hebt? Ik dacht het niet! Na mijn einde houdt de wereld op te bestaan. Dus ook jij. Ik weet het zeker.

Wat ben je vanaf dat moment meer dan een vergeten woord? Niks! Een vacuüm. Jij onverbiddelijke! En ja, laten we ‘nu’ vooral ‘morgen’ in eren houden, voordat jij mij ook die weer hebt afgenomen. Daar begint dus jouw spelletje, omdat jij mij daar pas overmorgen op wijst. Egoïstisch en laf gedrag.
Maar, ik ga je plagen. Uit de tent lokken. Op pauze zetten. Ik ga je vangen in foto’s en geschrift. Ik ga je eindeloos herhalen, zodat je in het ‘nu’ tot vervelends toe gekieteld wordt. Kom maar op met jouw wraak wanneer ik straks even niet oplet.

Weet dat ik dit ergens volgende week bewust op een voor jou onbewaakt moment ga teruglezen. Ongetwijfeld zal je dan over mijn schouder heen meelezen. Maar houd er rekening mee dat ik het, met ingehouden adem, heel langzaam ga lezen. Je gaat op de rekbank. En als ik dan na anderhalve minuut, blauw aangelopen en voorovergeflikkerd op mijn toetsenbord, door Nachtzuster wordt gevraagd wat ik aan het doen ben, dan antwoord ik amechtig doch vol trots: Ik fuck de tijd, lieve!

Een immer tussentijdse dikke doei,

Pierken

Oh ja, PS: Er is één belangrijk dingetje dat je moet weten over jouw toekomst, maar daar kom ik later nog op terug. Irritant, hè?: ‘Later’. Lekker vaag. Dat heb ik ‘nu’ met ‘vroeger’.

Oh ja, PS 2: Ik heb dit bewust niet ingediend onder de categorie ‘Actualiteiten’.