Strijken!

Zoals zoveel vrouwen heb ik een hekel aan die altijd, nooit afnemende was. Vroeger was het vervolg van die was, strijken! Vroeger? Ja, vroeger. Ik werd namelijk heel inventief. Ik kocht strijkvrije kleding. Als mijn jongens iets leuk vonden wat gestreken moest worden, dan loog ik keihard dat de kleur ze niet stond, of, en dat werkt ook bij jongens, dat het desbetreffende kledingstuk ze dik maakte. Ook zat ik regelmatig op gekreukelde kledingstukken. Mijn achterwerk was een volautomatisch strijkijzer.

Mijn strijkwerk werd dus teruggebracht naar nihil. Maanden gingen voorbij dat ik die plank en heet hangijzer niet tevoorschijn hoefde halen. Op een dag moest er toch een overhemd worden gestreken, het etiket had me ronduit voorgelogen. Dus stond ik braaf te strijken toen mijn jongste uit school kwam. Stokstijf bleef hij in de deuropening staan en ik zag zijn mond openvallen. “Wat ben je aan het doen, mam? Dit doen toch alleen oude omaatjes?” Het arme kind wist niet eens hoe het heette wat ik aan het doen was. Stilletjes, besloot ik dat hij gelijk had en liet ik  de strijkplank en bijbehorend ijzer verdwijnen, achter in de diepe rommelkast.

Mijn jongste is nu 21 jaar en woont met zijn dochtertje van anderhalf gezellig bij ons in. Tegen alle verwachting in, gaat dat erg goed. Hij is een prima vader en ik probeer me niet te bemoeien met de opvoeding van zijn dochter. Alleen zijn kledingkeuze voor zijn dochter, daar steek ik met volle overtuiging mijn steekneusje in. Hij is namelijk gek op superleuke, roze en vooral kante kleding. En als er geen kantjes of rouches aanzitten, is het wel van katoen wat al kreukt als je er naar kijkt.

Vanmiddag moest het er maar weer van komen. Ik gooi van alles uit de kast om maar bij de strijkplank te kunnen komen. Hij staat helemaal achteraan tegen de muur. Bijna gloednieuw en ik woon toch al vanaf mijn negentiende op mezelf. De strijkbout wordt een ander verhaal. Daar moet bijna de hele kast voor leeg, maar de aanhouder wint.

Daar sta ik dan, een stapel babykleertjes en twee vergeten overhemden. In gedachte hoor ik mijn moeder. Het strijkwerk was volgens mijn moeder een precies klusje en mocht zeker niet met de Franse Slag worden gedaan. Tot vervelends aan toe heeft ze naast me gestaan. En iedere keer die zin opgezegd. “Eerst de kraag, dan de belegstukken, de manchetten, de mouwen en tot slot het overhemd zelf.” Ik riep dan standaard dat ik het niet hoefde te leren, want ik was van plan een steenrijke man te trouwen. Haar antwoord was dan altijd” Dat zei je zus ook, toen ik haar sokken leerde stoppen, en is je zwager rijk?”

Over een overhemd deed ik toentertijd  dertien minuten. Nu gaat het toch een stuk sneller, binnen enkele minuten hangt er een overhemd op een houtje aan de kastenwand te pronken. De geur van gestreken kledingstukken brengt me terug naar “thuis”. Onwillekeurig glimlach ik en ben stiekem een beetje trots op mezelf. Of is het misschien zo, dat het gewoon leuker is omdat alleen oude Omaatjes strijken?