Stroomstoring

Net wil ik een restje couscous in de magnetron opwarmen of het wordt geluidloos in één klap pikdonker om me heen. Alsof ik plotseling blind ben. Het is een vreemd stille donkerte. Niet die van een gesprongen stop. Als ik richting terpboerderij naast ons kijk is het daar aardedonker en het volgende buurhuis ook. Het dorp aan de overkant van de rivier is verdwenen. De lantarens zijn uit, de maan toevallig ook. Ik voel me op mezelf aangewezen omdat de levenstekens om me heen weg zijn. Het huis is mijn kader en mijn hele wereld. In plaats van de bak waxinelichtjes, blijk ik een bak walnoten gepakt te hebben. Zorgvuldig loop ik terug. Ik loop anders, bewust stap voor stap in een soort glijdende pas naar de keuken.
Lucifers vind ik op de tast. Het eerste waxinelicht boort een gat in het donker.
Hier en daar zet ik er een bij de ramen, voorzichtig laverend tussen de meubels door.
Het voelt als een ritueel dat ik zelf niet begrijp. Toevallig ben ik alleen vannacht. Met een kaars in mijn hand loop ik met rare passen naar de hal en doe de voordeur op slot. Er druipt kaarsvet op mijn vingers, heet, strak. Waarom is het zo bloedstollend stil als het donker is?

Ik ga een soort kamperen spelen. Doe vier gaspitten aan voor de warmte. Op een ervan bak ik de couscous op. Eten dat je niet goed ziet, smaakt anders. Het gas ruist geruststellend. Na het eten ga ik aan de kleine keukentafel zitten met vier kaarsen om me heen. In de kamer tast ik naar een boek op de grond dat ik naar de keuken meeneem. Het gaat over bijna doodervaringen, geschreven door een cardioloog. Past wonderlijk goed bij deze vreemde avond. Het is zeven uur, maar het voelt als nacht. Ik lees dat mensen na hun ervaring allemaal veranderd zijn, anders in het leven staan. Spijt hebben dat ze terug moesten naar het leven. Het is nog steeds onverklaarbaar. Mijn ogen worden moe van dit middeleeuws lezen bij kaarslicht.

Na alle kaarsen gedoofd te hebben als een koster in de kerk, loop ik voorzichtig naar boven met een waxinelicht in een glaasje. Poets tanden en doe crème op mijn gezicht zonder mezelf te zien.
Dan het ijskoude bed in. De telefoon die niet werkt leg ik bij me neer. Ik aarzel even vóór ik het lichtje uitblaas. De stille donkerte houdt me wakker. Omdat ik geen radio of tv heb, weet ik niet wat de oorzaak van deze storing is. Met de meegenomen zaklamp kijk ik om de paar uur hoe laat het is. Dan wordt het langzaam dag. Een paar likken koud water op strategische plekken. Aankleden, thee maken, gaspitten aan.

Om elf uur komt er plotseling licht in mijn donkere tunnel en hoor ik op de radio dat een
legerhelikopter een elektriciteitskabel heeft gescoord.