Sunset Boulevard

Bestaat er iets mooiers, ontzagwekkenders, relativerenders, berustenders, onvermijdelijkers, in zijn grootsheid meest tastbaarst, alomtegenwoordigers, onverschilligers dan de kosmos? Waarom staat de hele wereld met zijn doldraaiend rad van consumptie en economische groei niet vijfmaal daags stil voor beschouwing, betrachting, contemplatie van de elementen, de kosmische pracht, kracht en heerschappij? Mijn werkkamer kijkt uit op het universum, een staalblauwe lucht met jagende wolkentransen. Het van bloesem zware kastanjeloof schudt in de wind als de hoed van een taart op de boulevard. Op zijn gouden standaard schittert zwenkend de torenhaan. Merels, mezen, gaaien, kraaien, eksters schieten langs in eilanden van zonlicht, jubelend en schetterend. Dan kiert de windhaan naar het oosten, en wijst hierheen. De hor waait open en naar binnen stuift het heelal.

Gisteren regende het uit een gewelfd wolkendek als de onderbuik van een kosmische rog die in de atmosfeerzee boven de stad zwom.

In de verfilming van The Time Machine van H.G. Wells beschikt de Tijdreiziger over een atelier met een dakraam, waardoor hij de versnelde zonne- en maancycli als de versnelde klokkenwijzers aan het firmament kon waarnemen.

Hoe zou onze beschaving eruitzien als we allemaal in glazen huizen woonden? Dauwdruppels op een lotus van de schepping? De fonkelende bezetting op een parel van basalt? Transparant glazuur op een kosmische bonbon?

Een voortrazende bergkam van ziltnat, het dodelijke zonnegloren, het sidderen van de aardmantel, het tijdperk van het wankelend metselwerk, het vergruizende beton breekt aan en trekt de metaalrotte beschaving van haar fundament. De aarde spartelt als een vlieg verstrikt in een web van kabels, vezels, netwerken.

De kosmos vult onze eeuwenlange woekerroof der aardse reserves in een knipoog met gruis. Een kustvallei verandert in een koraalrif, een bergtop in een eiland. Tussen de tandwielen van aardplaten en ijsmassa’s verkruimelen kopermijnen, kredietbanken, kathedralen en kerncentrales. Een goed gerichte zonnevlam maakt een einde aan alles wat elektrotechniek heet.

Rondom de met bloesem overwoekerde steenhopen overweegt onder porceleinen en glazen koepels en katoenen luifels het nieuwe mensdom de kosmische volmaaktheid in vrede en harmonie met al wat leeft en bloeit.

Sla ramen en deuren open, en jaag hem door je stoffige thuis heen. Kijk naar de wind, de wolken, de regens geselend op drijvende continenten. Voel de gengemanipuleerde gewassen verzengende zon, waad op het zinkende brandingszand van een verraderlijke zee. Zie hoe de zomerdag in het westen in schitterende verrukking doodbloedt.

De kosmos heeft je gemaakt, en niets anders. Niets staat tussen jou en hem. Kijk ernaar, elke ochtend, elke middag, elke avond. Kijk om je heen, kijk omhoog en trap niet op de tuinhark.