Symptoombestrijding

Neem maar een paracetamol, zei de dokter. Al dagen lang heb ik last van hoofdpijn en ging maar eens bij mijn huisarts langs. Pilletje, rust en even niet werken. Prima, dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Waarschijnlijk teveel stress in het leven en daar kun je hoofdpijn van krijgen. Maar over ging het niet. Ik neem toevlucht tot zwaardere middelen, uiteraard in overleg met de heelmeester. Uiteindelijk zit ik aan een dagelijkse portie morfine. En laten we wel wezen: het helpt. Praktisch geen hoofdpijn. Niet veel later – maandje ongeveer – overlijd ik aan een hersentumor die niet meer te opereren is. Tja, had de arts niet verder moeten kijken. Zou fijn zijn geweest voor mij want dan had ik nog geleefd. Aan de andere kant deed hij precies wat ik vroeg: mijn hoofdpijn wegnemen. Familie en vrienden zijn boos op hem, onterecht eigenlijk. Gelukkig zijn de medici van tegenwoordig slim genoeg om iets verder te kijken dan de neus lang is. Ik leef dus nog. En zonder hoofdpijn. Rust en paracetamol waren genoeg. De symptomen bestrijden was in dit geval genoeg. Er is wel verder gezocht maar niets bijzonders gevonden. Gelukkig maar.

Symptoombestrijding is namelijk niet genoeg. We kunnen elk verdacht individu in de gevangenis gooien, maar lost dat wat op? Nieuwe lastpakken staan vanzelf op. Nee, je moet de zaken goed aanpakken. Bij de wortel en het gezwel uitroeien. Neem terrorisme. Een hot item tegenwoordig. Natuurlijk moet dit worden aangepakt. Maar met het alleen oppakken van (potentiële) terroristen zijn we er niet, al denkt de westerse wereld van wel. De voedingsbodem van dat terreur blijft bestaan. Wanneer beseffen we nu eens dat de wereld hopeloos verdeeld is in arm en rijk. En daar het echte gezwel zit.

En zolang dat verschil bestaat zal er altijd een voedingsbodem voor vrijheidsstrijders bestaan. Dat de leiders van die bewegingen godsdienst als drug gebruiken is logisch. Geef het volk een doel, in dit geval een hemel. Misschien een van de weinige dingen die Lenin goed zag. Godsdienst is een drug, en gevaarlijk verslavend ook. Een vrijheidsstrijd is een logisch vervolg van armoede en onderdrukking. En laten we wel wezen: zesentwintig jaar geleden stonden we allemaal achter de Sandinisten die in strijd waren met het door de Verenigde Staten gesteunde gezag in Nicaragua. En ook daar vielen onschuldige slachtoffers. Toen waren het de socialisten die in de wereld ten strijde trokken tegen het onrecht in de wereld. Uiteraard vanuit hun eigen identiteit. En nog eerder waren het de christenen. Nu zijn het de moslims.

Zolang de westerse wereld nog steeds de economie als belangrijkste doel ziet zal er weinig veranderen. Misschien dat de moslims verliezen, maar dan zal er een andere groepering ontstaan. En de strijd gaat door. Ideologieën zullen altijd blijven bestaan. We bestrijden dus de symptomen en niet het gezwel, en daar gaan we de fout in. Als je niets hebt, wil je iets hebben. Desnoods met geweld. Een waarheid als een koe.

Maar wij zijn het volk en kunnen iets doen. Voorbeeld: al jarenlang is er koffie te koop met het Max Havelaar keurmerk. Het doel is simpel. Een eerlijke prijs voor de koffieboeren zodat zijzelf aan een betere toekomst kunnen werken. Maar wie koopt die koffie? Een minderheid in Nederland. Stel dat iedereen deze koffie gaat kopen. Douwe Egberts kan dan niets anders doen dan volgen. Met andere woorden: wij hebben als volk het lot van de wereld in onze eigen handen. Wij kunnen wat doen tegen de armoede in de wereld. Als we maar wat verder willen kijken dan onze neus lang is.

Het principe is zo simpel. Albert Heijn verloor twee procent marktaandeel en begon de prijzenoorlog. De consument kan dus de economie beïnvloeden. Het betekent wel dat we iets meer geld kwijt zijn. En dat misschien onze tweede auto wat kleiner wordt. Maar als dat het ergste is? Tenslotte wil iedereen een veilige wereld, maar daar moeten we wel iets voor doen. Ophouden met de symptomen bestrijden en het gezwel uitroeien met wortel en al. En dat gezwel heet armoede.