Thank you for the music: John Prine (John Prine)

Mijn eerste column waarin ik het woord Corona laat vallen.

Een van die singer-songwriters waar ik altijd met veel plezier naar heb geluisterd, overleed enkele maanden geleden aan de gevolgen van Covid-19 en dat bracht herinneringen naar boven. Herinneringen aan de jaren zeventig van de vorige eeuw. Mijn broer en ik waren in die tijd voortdurend op zoek naar alternatieve muziekjes. We probeerden elkaar af te troeven met nieuwe vondsten en zo kon het gebeuren dat mijn broer weer eens duidelijk op voorsprong kwam. Hij toverde een lp uit de hoge hoed van een voor mij totaal onbekende zanger: John Prine. Met enige reserve bestudeerde ik de hoes met daarop een jonge gast, zittend op een baal stro, beschouwende blik in de ogen. Op de achterkant van de hoes stond een introductie, geschreven door Kris Kristofferson, zelf een redelijk succesvolle artiest in die tijd. Hij vertelt daarin hoe hij door een kennis wordt meegenomen naar een café. Daar zou een zanger optreden, die hij, volgens deze kennis, zeker een keer gezien en gehoord moest hebben. Kristofferson is onder de indruk van de liedjes die de jonge John Prine daar ter plekke speciaal voor hem vertolkt.

Op de LP stonden een aantal van die typische nummers. ‘Sam Stone’ en ‘Donald and Lydia’ deden me soms aan Bob Dylan denken en dan weer aan Jim Croce. ‘Hello in there’, zijn lied over oude mensen en de dingen die voorbij gaan, sprak mij bijzonder aan en doet dat nog steeds. Toen ik het liedje later eens aandroeg als studiemateriaal voor mijn gitaarclubje, bestempelde een vriend het als ‘ouwe lullen’ muziek. Dat is alweer 25 jaar geleden. Maar whatever, het nummer heeft voor mij nog niets aan kracht ingeboet.

En zo zijn er nog een trits meer te noemen, want Prine bleef mooie nummers schrijven en uitvoeren. Maar helaas op 7 april j.l. overleed hij. Een groot singer-songwriter is ons ontvallen. R.I.P.