Thinspiration

Je loopt door de stad. Dik aangekleed, omdat je niet wilt dat mensen je nakijken. De ijzige kou dringt door merg en been. Je gedachten zijn echter niet bij de kou. In je fantasie stijg je op bij het kleinste zuchtje wind. Je bent een veertje dat wegwaait bij het kleinste briesje. Zo dun. Je loopt door de sneeuw zonder voetafdrukken achter te laten. Dan word je weer met beide benen op de grond gesmeten. Je ruikt de Mac Donalds waar je zojuist langs bent gelopen. Wat heb je vandaag eigenlijk gegeten? Een plakje kaas, omdat je de kaasschaaf vuil moest maken, dan zouden je ouders denken dat je ontbeten had.
Je voelt een vreetbui opkomen, maar denkt terug aan je fantasie. Zo dun. Breekbaar. Perfectie. Dat wil je; botten en vel.

Thuis. Voor de spiegel. Je voelt de drang jezelf iets aan te doen. Je wilt het niet zien, maar toch blijf je kijken. Te dik. Teveel calorieën. Te brede schouders, te dikke enkels, te bol gezicht. Zou je eindelijk perfect zijn als er 5 kilo af is?

Nee, je bent nooit perfect. Je zult nooit totale controle krijgen over je leven door zo weinig te eten. Je mag deze obsessie je leven niet verder laten bepalen. Je kunt niet angstig blijven voor eten. Je mag je niet afschuwelijk voelen na een vreetbui. Eten, eten eten… Eén van de primaire levensbehoeften. Je moet weer gaan leven!

Anorexia. Tot op de dag van vandaag dacht ik dat iedereen het erover eens was; het is een gruwelijke ziekte, niemand zou het willen krijgen. Het is levensgevaarlijk.

Maar toen kwam ik op ‘pro-ana’ sites. Sites van meisjes die streven naar het krijgen van anorexia.
Wedstrijden wie als eerste zijn streefgewicht bereikt, foto’s van anorexiapatiënten (als ‘thinspiration’) en commentaar op dikke mensen; je vindt het er allemaal.

Je zou denken; als iemand zo’n website / weblog maakt, verwacht deze persoon natuurlijk commentaar op ‘zijn/haar manier van leven.’ Maar nee hoor, overal wordt gewaarschuwd dat je géén commentaar mag geven, omdat ze zich er toch niets van aantrekken.
Geef je wel commentaar? Dan word je uitgescholden. Zelfs als je nieuwsgierig bent naar hun drijfveer of vragen hebt… Ik vraag me af waarom ze het dan op een website zetten? Om aandacht te vragen? Om lotgenoten te zoeken? Om hun eetdagboek bij te houden?

Ach, het maakt ook allemaal niet uit. Feit is dat de meisjes die op de pro-ana sites komen elkaar opzwepen. En een slechte invloed op elkaar hebben.

Wat mij het meest heeft geraakt is een log waarin staat dat een frequent bezoeker van een web-log is overleden aan een hartaanval. Ze had een BMI van 16, dus de anorexia heeft waarschijnlijk een einde aan haar leven gemaakt.
De reacties beginnen met condoleance, maar gaan al gauw over in berichtjes als:
”Word maar niet bang van dit soort berichtjes. Ik heb een BMI van 14,5 en ik leef ook nog gewoon, dus ga maar vooral door met jezelf uithongeren.”
Onbegrijpelijk!

Ik zou er nog wel uren over door kunnen praten, maar het heeft geen zin. De pro-ana meisjes hebben niet alleen een lichamelijke ziekte; anorexia zit ook (en vooral) in je hoofd. Je kunt ze er niet vanaf praten, hoe graag je dat ook wilt. Ik kan alleen mijn hoop uitspreken dat er genoeg meisjes zijn die er vanaf komen, die weer durven te gaan leven!