(T)huis

“Oh kijk, daar is ze.”Aan iedere hand heeft ze een boodschappentas en na wat gestuntel met de sleutel stapt ze raar over de drempel. Ze tilt op een vreemde manier haar benen hoog op. Ze is best aardig hoor die vrouw die hier woont, maar niet een van de snuggerste, zelfs ik weet dat de hond hier niet meer woont. Ik gniffel zachtjes als ik zie dat ze bijna haar evenwicht verliest om de niet-bestaande hond te ontwijken.”

Ze lijkt wel verdrietig, haar ogen stralen niet en haar mondhoeken zijn naar beneden getrokken.  Stilletjes ruimt ze haar boodschappen in en ik wacht tot dat vreselijke lawaai waar ze altijd naar luistert uit de boxen komt. Na al die jaren dat ze hier woont, weet ik dat ze gek op Elvis is. Maar er gebeurt helemaal niets. Het blijft stil.

Ik besluit haar een tijdje te observeren, ze doet zo vreemd, normaliter doe ik altijd snel een hazenslaapje als het zo stil is, wat hier maar zelden gebeurd. Ze zit op de bank met een bak koffie een beetje voor zich uit te staren en opeens zie ik daar een traan over haar wang rollen. “Ohhhh nee niet weer” bedenk ik me, niet dat oeverloze gejank en geen drama Queen-achtige voorstelling.

Mijn gedachten dwalen al snel af naar het moment dat ik haar voor het eerst zag. Ik kan namelijk niet tegen dat emo-gebeuren voor je het weet, lopen er bij mij ook stralen van water langs en door de muren.

Ze kwam binnen en ik verwelkomde haar met open armen. Ze voelde dat ik blij was met haar en haar gezin, eindelijk weer leven in de tent. Ik hoorde het haar later vertellen tegen iedereen die het maar wilde horen dat ze voelde dat ik blij was met haar en haar gezin. Ik wist toen nog niet, hoeveel leven er zou zijn.

In de acht jaar dat ze hier woont, heeft ze misschien zes maanden met haar eigen gezin doorgebracht. De laatste vier jaar waren het ergste, in iedere hoek van mijn lijf lag een mens. En wel,  een pratend, schreeuwend of lachend mens. Als er geen mens lag, lagen er wel kleding of brokstukken uit ander mans leven her en daar verspreid. Ik voelde me ontheemd, was gewoon mezelf niet meer.

Het laatste jaar ben ik geterroriseerd door twee minimensjes. Ook zij kregen een plekje bij en in mij. Twee terrorbaby’s die er van overtuigd waren dat zij over mij de baas konden spelen. Ik heb me nog verzet, door de trap te laten kraken, de deuren dicht te laten slaan en zelfs heet water uit een kraan te laten in een kamer waar niemand was, maar niets hielp. Vaak galmde dat kindergezang (lees geblèr) door al mijn gaten en kieren. Het dreef me tot waanzin. Ik voelde me verwaarloosd en afgedaan en nu eindelijk na al die tijd komt er rust. Geen geschreeuw, geruzie, gelach, of huilende baby’s. Gisteren is namelijk haar jongste zoon verhuisd, samen met zijn dochtertje en hond. Ook zij hebben nu eindelijk een soort van mij gevonden, waar ze gelukkig kunnen worden.  Nu is er rust en ruimte over. Misschien geven ze me wel een extreme make-over net als op tv. Gewoon een heel andere look, zodat ik van binnen weer net zo mooi ben als van buiten.

Mijn aandacht verplaatst zich weer naar dat mens op de bank “Kijk haar nou toch zitten, hoe krijg ik haar zover dat ze me weer gaat opknappen. Hoe krijg ik haar zover dat ze er weer zin in krijgt, hoe krijg ik haar zover dat ook zij gaat genieten van de stilte, waar ik als Huis zo aan toe ben. Ah, ik weet het al, ik vertel het haar gewoon, net zoals ik het haar vertelde toen ze hier voor het eerst bij me binnen stapte.”