Uit de dossiers van Accountantskantoor van Gellekom& Fröhlich14 (Knuffelen)

Terwijl ik mij achter mijn bureau zit te scheren komt mijn collega Fröhlich binnen.’Ik voorzie weer grote problemen op de weg vandaag. Met die regen en zo,’ moppert hij.

‘Ach, als wij daar onze kantoor-Nostradamus niet hebben, begroet ik hem. ’Elke dag verwonder ik mij weer over jouw grote voorspellende gaven.’
Voor hij kan reageren, gaat de deur weer open en komt de postbesteller , Arie Postma, binnen met een groot pakket.
Postma is een man van een jaar of vijftig en loopt er meer dood dan levend bij.
‘Je ziet er op z’n zachts gezegd, florissant klote uit, Postma. Wat is er aan de hand?’, vraag ik.

Postma gaat zitten en krabt op zijn hoofd , waarna een berg sneeuw naar beneden dwarrelt.
‘Tja, zegt hij. ‘Ik kwam gisteravond een wijf tegen in de kroeg. Lekker ding. Jaar of dertig. Ze is stewardess.’
‘Nou, als dat toch niet stimulerend is voor je zwellichaam?’
‘Op zich wel ja. Maar toen ik met haar mee naar huis ging, kreeg ik hem niet omhoog.’
‘Jezus, dat is balen, Postma. Ook niet na een standje?’
‘Een standje? Niks standje!’
‘Met standje bedoel ik een berisping, Postma. Of een terechtwijzing voor Postma junior zo je wilt.’
‘O, nou, wat denk je dat dat wijf zei toen ik eenmaal mijn broek uit getrokken had?’
‘Laat me raden; O jee, kan het een onsje minder?’
‘Eh..nee…ze vroeg of er een pompje bij hoorde. En ik zei nog nee ook met mijn stomme kop.’
‘En toen?’
‘Toen zuchtte ze en zei dat we het maar gewoon bij knuffelen moesten houden’

‘Al eens viagra geprobeerd,’ vraag ik.
‘Haha, viagra,’ lacht Fröhlich. ‘Weet je wat er gebeurt als je viagra aan een slang geeft”
Postma kan er niet om lachen:’Wil jij je lullige opmerkingen voor je houden, ja?’
‘Wat nou lullige opmerkingen!,’zegt Fröhlich. ‘En dat zeg jij. Weet jij nog wat je vorige week zei? Ik wel! Je zei toen dat je wel eens een nieuwe baan wilde hebben. En ik leefde helemaal met je mee. Ik adviseerde je nog een postzegelwinkel te beginnen vanwege je grote ervaringen en affiniteit met postzegels.
Jij zei toen, nee dank je, ik rijd liever met een vrachtwagen vol brood naar Somalië om daar de eendjes te voeren.
Vond ik zo misselijk!’
‘Nou ja zeg, dat was gewoon een geintje.’
‘O ja? Was het ook een geintje toen je zei dat je je ex graag in een ravijn zou willen zien rijden?
Maar dat je daar gemengde gevoelens over zou hebben als dat in jouw BMW zou gebeuren?
Getver!’

Voor de twee echt ruzie krijgen grijp ik in. ’Ach Postma, zie het positief. Als jij haar niet kan helpen, heeft die stewardess vast wel een automatische piloot op haar nachtkastje liggen.’
Postma rent woest mijn kantoor uit waarbij er bijna een raam sneuvelt. Ik ben bang dat ik een nieuwe vijand voor het leven gemaakt heb.

Dat zeg ik ook tegen mevrouw van Gellekom als zij mij belt.
‘Ach, van Gellekom. Je moet maar zo denken, als je lang genoeg aan de kant van de rivier blijft zitten, zie je ooit vanzelf je vijanden voorbij drijven…’