Uit de dossiers van accountantskantoor van Gellekom&Fröhlich6 (vet voetbalcontract)

Buurjongen Mink, de 14-jarige zoon van mijn buren, Wiebe en Gré Witje, kan goed voetballen. Zo goed dat er een delegatie van de Engelse voetbalclub Arsenal hem een bezoek bracht.
Vette contracten, dikke handgelden, exclusieve appartementen, nog vettere bolide, het kon niet op.
Alles kon Mink krijgen als hij maar wil spelen voor die club.
Mink’s moeder, Gré, die niets van zaakwaarnemers wil weten, vroeg ons accountantskantoor de onderhandelingen te voeren voor Mink. Ook omdat haar man Wiebe behept is met schriftelijke Gilles de la tourette en dan weet je het wel. Mensen met Gilles de la tourette schelden te pas en te onpas. Kunnen ze niets aan doen. Gaat vanzelf buiten hun wil om. Als je Wiebe tegenkomt begroet hij je steevast met woorden als, droplul, kuttekop en meer van dat fraais. Dus dat schriftelijke moeten we wel met een grote korrel zout nemen.

En nu zit ik samen met collega Fröhlich en een Engelse voetbalmakelaar aan tafel. Tegen mijn zin in. Ik heb niets met die mensenhandelaars die kinderen komen kopen om ze ooit misschien tegen een bal te laten trappen.
Voetbalclubs kopen die kinderen steeds jonger. Ze hebben tegenwoordig al een maxi-cosi bij zich om de koopwaar in te vervoeren. De echt rijke clubs tenminste. De mindere clubs houden het bij een winkelmandje.
Dus vraag ik twee miljoen jaarsalaris voor Mink. En voor zijn vader Wiebe een baan als figuurzaagspecialist ad drie ton per jaar.

Ik hou het dus sober, je moet niet overdrijven.
De Engelsman gaat , je gelooft het niet, zonder gezeur accoord en haalt een formulier tevoorschijn en legt het ter tekening aan ons voor. De buit is binnen.

Op de terugweg rijden mijn collega Fröhlich en ik, Putten binnen. Om het te vieren. In, wat volgens mij de hoofdstraat hier is, zie ik veel winkels. Rechts van de straat een banketbakkerij:
”Knevel. Altijd vers.”
links een makelaar: ”Van den Brink. Makelaars”
Knevel &van den Brink. In het centrum van Putten, God’s paradijs op aarde. Vind ik humor.

Even later zie ik rechts een groot bord: Parkeren, rechts! Over 100 meter.
Honderd meter verder sla ik rechts af en beland op een kerkhof. Ik zweer het.
Fröhlich doet zijn gordel los. ‘Dat hebben ze hier goed opgelost in Putten, van Gellekom. Dit is echt een uitgekiende plek voor langparkeerders.’

Kortom, gezelligheid alom. Voor Mink was het een jongensboek dat uit kwam.
De lezer zal zich misschien afvragen of en hoeveel premie accountantskantoor van Gellekom&Frohlich kreeg.. Nou, we kregen zéker een premie: ik kreeg een mail van Wiebe : “Dank je , kloteklapper van Gellekom!”
Slechts één schuttingwoord. Voor Wiebe een overwinning. Voor ons een goudgerande premie