Uit de hoogte

Terwijl Rusland Zuid-Ossetië binnenvalt met een groots vuurwerk worden in Beijing de nieuwste voetstappen gezet op een lange weg van traditie naar eerlijk verlopende en hopelijk rechtvaardige Olympische Spelen. Voor het spel voor de goden is niets te gek. Maar wie zijn hier de goden eigenlijk? Van de media hoef ik het antwoord niet te verwachten. Een vrolijk gekleurde stoet van atleten trekt over mijn beeldbuis voorbij afgewisseld door prominenten in het publiek die op de korrel worden genomen. Alles is tot in de puntjes voorbereid. Om de schijn op te houden zijn er raketten afgevuurd met een zoutoplossing waarmee voorkomen wordt dat het lokaal gaat regenen. Het is te schilderachtig voor woorden, geen vuiltje aan de lucht. Voor het spel voor de goden is niets te gek.

De vraag hoeveel Olympische- en wereldrecords er zullen sneuvelen schiet door mijn hoofd bij de aanblik van een Bush of Poetin. Maar daar wordt de aandacht gelukkig snel van afgeleid als op bijna boven natuurlijke wijze het laatste traject naar het Olympisch vuur wordt afgelegd. Als klap op de vuurpijl wordt daarna nog een Allah-Jezus groot vuurwerkspektakel de lucht ingeblazen. Zullen de kruitdampen daar nog lang blijven hangen als de geur van zwavel uit een hel op aarde?

Voor het spel voor de goden is niets te gek. Als lachende derden verlaten zij het schouwtoneel en reizen af naar hun eigen oorden hoog en droog. Wat doet die mensheid zichzelf toch allemaal aan? Want de atmosfeer is toch wel flink verpest.