In de krant vanochtend twee opvallende artikelen onder elkaar over leerlingen van middelbare scholen die andere leerlingen helpen. Drie leerlingen – met foto – doen hun verhaal. Ik ben meteen klaar wakker en met een klap terug in mijn schoolverleden. Er begint zelfs al wat adrenaline door mijn bloed stromen op dit vroege uur. Een artikel over mijn stokpaardje! Opgewonden lees ik de artikelen. Er spreekt veel enthousiasme uit. Het blijkt in de praktijk een groot succes te zijn. En leidt tot minder agressie op de scholen die er mee werken. Leerlingen die andere leerlingen helpen bij conflicten op school, maar ook bij leermoeilijkheden, na een gedegen opleiding. Uit Amerika overgevlogen, dit idee, een groot succes, daar. Een zekere Erik Luigies heeft het in 2002 in Dordrecht geïntroduceerd, aldus het stukje.
Daar kijk ik van op, want elf jaar geleden leidde ik de eerste groep van 16 leerlingen op mijn ‘eigen’ VMBO al op. Het was toen via een Amerikaanse hoogleraar net hierheen gebracht. Met veel interesse en geestdrift volgde ik zijn workshop over ‘Peer-mediation’: bemiddeling binnen een groep van gelijke leeftijd.
Het was een geweldige vooruitgang op onze ’heftige’ school met veel allochtonen in een grote stad midden in het land. Juist deze leerlingen bleken er veel gevoel voor te hebben. Om te beginnen had ik voor leerlingen gekozen uit het ’laagste ‘niveau. Het was een eyeopener dat die op sociaal-emotioneel gebied uitstekend functioneerden. Prima voor hun zelfvertrouwen. Door de uitgebreide training keken ze ook anders aan tegen hun eigen conflicten en hoe er mee om te gaan. De leerlingen met problemen zochten hen informeel op en ervoeren weinig drempel. Het waren hun eigen leeftijdgenoten die dezelfde taal spraken.
Het was geweldig om mee te maken : om negen jaar lang deze ‘vertrouwensleerlingen’ op te leiden, te begeleiden en ze te zien groeien. Het enige verschil met de ‘Peerleaders’ van het recente krantenstuk is eigenlijk dat deze zich ook met leerachterstanden bezighouden.
Het principe blijft hetzelfde en ik kan er volledig achter staan. Wat heb ik genoten van hun glunderende gezichten bij de jaarlijkse diploma-uitreiking. En hoe ze naar hun klas terugliepen met hun roos en ingelijste diploma na persoonlijk toegesproken te zijn. Ze waren bijna letterlijk gegroeid. En ze popelden om te beginnen.
En wat hebben we vaak gelachen tijdens de trainingssessies om de rollenspellen. En wat waren ze soms ook ontroerend in hun ernst. Al moesten ze vaak wel eerst even uit hun leslokaal gepluktworden, omdat ze het even vergeten waren.
Hun inventiviteit en natuurlijkheid waren imponerend als ze na afloop van een bemiddeling kwamen vertellen hoe het gegaan was. De nazorg die sommigen als vanzelfsprekend beschouwden. Even navragen in de pauze of een leerling werkelijk niet meer werd gepest.En of de ruzie echt was opgehouden.
Ik hoef niet uit te leggen erg te pleiten voor deze vorm van leerlingenhulp in elke school. Ik spreek uit ervaring. En wie er precies mee begonnen zijn is in wezen van geen enkel belang.
Scholen worden er absoluut veiliger en prettiger door!
18 reacties
SIMBA · 27 november 2007 op 13:07
Geweldig initiatief! Wel vreemd dat het nu als “nieuw” wordt gelanceerd, maar ach…wie, wat of wanneer het geïntroduceerd wordt maakt niet uit, áls het maar gebeurd.
Visionaire · 27 november 2007 op 13:22
Ik ben het helemaal met je eens Pally. Mediation is inderdaad een begrip dat pas de laatste paar jaar een bredere bekendheid geniet. Nog los van het feit dat deze kinderen door bemiddeling hun conflicten uitpraten is het tevens van groot belang dat ze al vroeg inzien dat praten met en luisteren naar elkaar vaak tot heel andere inzichten leidt en mogelijk tot een beter wederzijds begrip. En dat is een levensles die ze dan al vroeg meekrijgen vanuit hun schoolsituatie. Fantastisch toch?
Grumpy-old · 27 november 2007 op 13:29
Dat zouden ze nu bij grote bedrijven nu ook eens mogen invoeren, want daar is vaak nog erger dan een kleuterklas.
Boeiende column.
Het thema spreekt mij aan en stemt tot nadenken.
Greetz
Grumpy old man
weathergir · 27 november 2007 op 16:56
Topverhaal, toponderwerp… top geschreven… Ik schaar me overigens achter Grump v.w.b. de inzetbaarheid 🙄
arta · 27 november 2007 op 19:13
Bij mijn kinderen op school is dit vijf jaar geleden al ingevoerd onder het motto: ‘de vreedzame school’. Elke klas heeft twee mediators.
Ik vind dit een geweldig initiatief, maar voor een kranteartikel inderdaad wat achterhaald.
Goed geschreven, Pally!
🙂
pepe · 27 november 2007 op 19:27
Deze ga ik uitprinten en uitdelen op school.
Het is absoluut goed dat juist kinderen leren om te gaan met conflicten. Hoewel ik ook weet dat sommige volwassenen binnen een school ook wel eens mee kunnen draaien binnen zo’n project.
Anne · 27 november 2007 op 20:12
Wat mij onmiddellijk opvalt in je verhaal is het gegeven dat juist de leerlingen van allochtone afkomst gevoel hadden voor die, zoveel communicatie-talent vereisende rollen…. Het bevestigt wat ik al meende te weten. En hoe mooi het ook is, dit werkende initiatief, het blijft ook treurig dat het moet worden geinitieerd, opgezet, opgebouwd vanaf het nulpunt in de sociale cohesie in Nederland.
Maar goed, dat heeft verder niks te maken met de positieve energie die van je verhaal uitgaat!
Happyturf · 27 november 2007 op 20:40
Pally, na de vaak negatieve verhalen uit onderwijsland is het fijn om van een ervaringsdeskundige weer eens wat bemoedigends te lezen. En dan ook nog een verhaal waarin de allochtonen jongeren, die vaak moeite hebben om het hoofd boven water te houden, het stralende middelpunt zijn. Geweldig!
Happyturf
pally · 27 november 2007 op 21:11
Anne , het is me tijdens het werken gewoon opgevallen en als ik op een gegeven moment praat over het’laagste’niveau bedoel ik niet speciaal allochtone leerlingen.Ik vond het een uitdaging om met leerlingen te beginnen die minder leerniveau hadden. Als zij het kunnen dacht ik, kunnen de anderen het zeker. En ze verrasten me.
Ik had ook het hoogste niveau kunnen nemen.Maar veel leerlingen van zuidelijker afkomst waren nou eenmaal spontaner, opener van nature. Gewoon een feit, verder niks.
DreamOn · 27 november 2007 op 23:08
Wat een warme column Pally! Mijn oudste zoon heeft het syndroom van Asperger. Ook hij heeft andere kinderen mogen helpen, want het leren was voor hem geen probleem.
Op het VMBO (maar dan speciaal onderwijs) had hij het daardoor geweldig naar zijn zin. Terwijl daarvoor school een drama was.
Hij zei ook nooit: “Ik ga naar school,”, maar: “Ik ga naar mijn vrienden.”
Geweldig, je warme pleidooi voor dit soort initiatieven.
“Je haalt de vrouw wel uit het onderwijs, maar nooit het onderwijs uit de vrouw” 😀 of zoiets…
Liefs DO.
Beryl · 27 november 2007 op 23:28
Hi Pally, wederom een prachtige column! Dit verhaal zou in de schoolkrant(en) moeten!
Was alleen een beetje verbaasd door wat kleine schoonheidsfoutjes… Vind ik nou helemaal niets voor jou!!! :eh: Mis in de 1e alinea een ’te’ voor ‘stromen’, mis wat spaties hier en daar, volgens mij ontbreekt er in de titel een ‘e’ en deze zin moest ik twee keer lezen:
[quote]Uit Amerika overgevlogen, dit idee, een groot succes, daar.[/quote]
Dit gezegd hebbende: gezien de belangrijke boodschap die je verhaal bevat, is bovenstaande je met alle liefde vergeven… 😀 Ik ga er dus gewoon van uit dat je haast had met het brengen van deze hartverwarmende column! 😉
KawaSutra · 28 november 2007 op 00:36
Toen mijn zoontje in een gecombineerde groep 1 en 2 geplaatst werd kreeg hij elke maand een nieuw maatje toegewezen. Eerst werd hij door een ouder maatje wegwijs gemaakt en meegetrokken, later deed hij dat voor jongere nieuwkomers. En het werkte perfect.
Eigenlijk zou elk kind in elk schooljaar zo’n maatje moeten hebben. Aan wie je je kan optrekken of met wie je jouw kennis kunt delen.
Dat proef ik ook een beetje uit jouw column.
Perfect initiatief, toen al, en nu voortreffelijk voor het voetlicht gebracht.
Anne · 28 november 2007 op 09:08
Pally, dit keer absoluut geen kritiek op je terminologie! Toen ik je reactie las meende ik dat jij dit conclusie had getrokken uit mijn commentaar – echt niet. Ik weet dat laag niveau betaat, en wie daar ook in zit, dat is geen waardeoordeel, noch voor jou, noch voor mij. Ik denk alleen maar dat in die groep over het algemeen meer kinderen van allochtone afkomst zitten en ik vind het gewoon mooi om bevestigd te zien dat deze kinderen, met alle negatieve publiciteit die ze de laatste jaren hebben gekregen, ook dit kunnen laten zien. En dat is wat ik eigenlijk al wist: hun grotere capaciteit op het gebied van delen en comuniceren, en kinderen krijgen dat van jongsafaan mee. Dat zit meer in de zuidelijke culturen. Het zou mooi zijn als zulke intitiatieven nog breder konden worden getrokken; er zijn veel meer gebieden waar die hulp zou kunnen worden gebruikt.
lisa-marie · 28 november 2007 op 09:19
Bij ons op school zijn er ook voor de hogere klassen mediators. En dat werkt goed. Voor de lagere klassen wordt er ook van alles gedaan in het kader van de vreedzame school.
En het werkt gelukkig.
Ik heb met veel plezier je column gelezen 🙂
pally · 28 november 2007 op 09:29
Je hebt gelijk wat betreft de oneffenheden, Beryl!
Niet echt goed te praten, je weet, ik ben gewoonlijk erg zorgvuldig. Maar onder de rubriek ‘actualiteiten’ worden columns sneller in elkaar geflanst en dit is de prijs….Overigens de titel expres letterlijk uit de krant genomen. Volgens mij niet echt fout zonder e , bekt beter.
groet van Pally
Li · 28 november 2007 op 16:02
Mooi pleidooi Pally!
Misschien iets voor in het Magazine?
Li 😉
pally · 28 november 2007 op 21:42
Erg bedankt voor alle positieve reacties!
groet van Pally
Mup · 29 november 2007 op 15:05
Helemaal terecht Pally, al die positieve reacties, mooi stuk,
Groet Mup.