U kent ze vast ook wel. Figuren die vanaf het moment dat ze aanbeland zijn op een verjaardag binnen vijf minuten hun hele levensloop hebben afgerateld. Mocht je als overrompeld slachtoffer last hebben van overmatige beleefdheid dan zit je de rest van de avond aan deze persoon vast.
Ik vind het verbazingwekkend hoe weinig zelfreflectie deze mensen bezitten. Hoe kun je zo voldaan van jezelf zijn dat je echt geloofd dat anderen jou triviale leventje daadwerkelijk als interessant zullen zien? Het stopt over het algemeen niet bij het afratelen van werk, ega, kinderen, hoe lang getrouwd, verdere familie en dergelijke, maar als toehorend slachtoffer ben je nog maar net van de eerste informatie wervelwind bekomen of daar vliegen de ziektes je al om de oren. Oma die dement haar laatste dagen ligt weg te kwijlen in het verzorgingstehuis. Zoonlief die ADHD heeft, dochterlief met anorexia, manlief met een hartkwaal en moedertjelief zelf voelt zich ook niet zo lekker.
Op de verjaardag waar ik gisteren was was er ook zo ééntje. Ik verdomde het om op haar elegie in te gaan, hetgeen gelukkig ook niet nodig was want zij had zich al als een parasiet in de vrouw die naast haar zat vastgezogen. En ze was geenszins van plan los te laten vooraleer ze al haar gif had geïnjecteerd in het lam gelulde slachtoffer. Ik had wel te doen met dat slachtoffer. Maar ik troostte me met het feit dat zij nog een hoop te leren had. En dit zou haar vast leren. Steeds vaker keek zij, wanhopig draaiend met haar pupillen, mijn kant op. Ze smeekte onzegbaar om aflossing. Ik kreeg zowaar toch te doen met haar. Uiteindelijk besloot ik haar van dienst te zijn en schakelde met één welgemikte uppercut haar buurvrouw uit. Daarna ging ik naast haar zitten en stelde mij vriendelijk voor. Nog voor ze iets kon zeggen begon ik aan mijn levensverhaal. Van elk onbeduidend en onbelangrijk detail tot aan iedere ziekte van ingegroeide teennagels tot etterende psoriasis zweren.
God, wat heb ik een toffe avond gehad verder. Dat ga ik vaker doen. Je maakt er geen vrienden mee, maar het lucht zo vreselijk op.
6 reacties
Mien · 10 februari 2016 op 07:21
Ik ga meestal naast de grootste grappenmaker zitten. Dan laat ik Sam en Moos los. Werkt altijd. Leuk stukje!
troubadour · 10 februari 2016 op 07:24
Een van de vele verhalen over het wel en wee tijdens verjaardagsvisites.
Deze is zeker niet de slechtste die ik ooit las.
Die was van mezelf, ik fingeer altijd diarree om vroegtijdig te kunnen vertrekken. Lucht ook op en werkt altijd, het was ook een korte column.
Odette · 10 februari 2016 op 07:36
Geloofd in de tweede alinea moet met een t. Daar ben ik nou allergisch voor.
Voor de rest geef ik zeurkousen altijd even hun podium. Soms zit er namelijk iets ergs achter dat nergens kan en mag worden gelucht.
Meralixe · 10 februari 2016 op 08:52
Ook ik ken dergelijke mensen, ook ik heb er op column x al uitvoerig aandacht aan gegeven. En, er is uiteraard dat met die splinter en die balk maar hier leest uw verhaal een beetje ongeloofwaardig. Waarschijnlijk heb je in deel één de situatie te grondig omschreven zodat deel twee, de zelfspot, niet meer werkt. Als schrijver is het uiterst moeilijk dergelijke ‘fouten’ te vermijden.
Roos Kleurig · 10 februari 2016 op 19:15
Dank voor de tips en reacties allen.
Sambazzz · 12 februari 2016 op 17:07
Heel herkenbaar, wat het daarom heerlijk maakt om te lezen. Er zijn zoveel mensen die totaal geen sociale voelspriet hebben op dat gebied, die totaal niet in de gaten hebben dat hun praatpaal (wij dus) helemaal niet geïnteresseerd is al hun levensverhalen. Wat gaat er in de hoofden van die mensen om, denk je dan. Waarschijnlijk vrij weinig.. en denken ze alleen maar na bij wat ze allemaal nog willen vertellen.
”als een parasiet in de vrouw die naast haar zat vastgezogen. En ze was geenszins van plan los te laten vooraleer ze al haar gif had geïnjecteerd in het lam gelulde slachtoffer.” Lekker verwoord, schrijfstijl bevalt me erg haha.