Verplichtingen?

Voor vanmiddag 3 uur moet ik weer leuk geweest zijn voor lezers net als u.
Humor op bestelling heet dat. De homo gapiëns die dodelijk vermoeid terugkeert van zijn eigen verplichting die werk heet en verwacht dat mijn verplichting een beter gevoel zal geven.
Wij leven in een vrije wereld, die vrij kan zijn bij gratie van de beperkingen die we onszelf opleggen. Zo ben ik net terug van een receptie. Ik kon het niet maken om niet te gaan, want ik wil graag schrijver worden en de uitgever voor wie ik sinds kort deze column schrijf, gaf vanmiddag een receptie. Niet gaan is dodelijk, wel gaan is ook dodelijk vermoeiend. Met mijn halfzatte hoofd klim ik toch maar in de pen in de hoop dat ik weer een beetje grappig kan zijn. De angst om niet grappig gevonden te worden is weer eens mijn drijfveer.

Voor het zicht ben ik een nieuwe alinea begonnen. Nog een paar van die alinea’s volhouden en ik heb weer vierhonderd euro verdiend. Het moet maar weer eens op de automatische piloot. Ofwel, vertrouwen in standaard oplossingen. Het schiet me te binnen dat ik in mijn archief nog wat materiaal heb liggen dat ik kan indienen, zonder dat de voortzetting van mijn column direct gevaar loopt.

Even mailen die column en ik kan mezelf volledig overgeven aan wat me nu echt boeit.

Welterusten……