Vol van leeg zijn

De woorden zijn op. Ik zeg het maar gewoon, want iets anders valt niet te zeggen. Alles is al eens gezegd, gedacht, geroken, gevoeld en geschreven. Wat overblijft is leegte. Innerlijke leegte die als een uit de kloten gesprongen bloedzuiger al je bloed leeg zuigt. Op den duur val je gewoon neer uit ellende. Het herhalen zat, het verdedigen zat, het uitleggen zat, de humor zat, het schrijven zat, de mensen zat. Drinken totdat je zo zat bent als een alcoholist met een leverprobleem. Waar gaat het heen? Nergens heen. We staan stil, maar doen alsof alles om ons heen draait. We doen maar wat, maar ondertussen doen we niets. We zeggen maar wat, maar ondertussen zeggen we niets. We lachen wat, maar weten niet waarom. We huilen wat en vaak geven we als uitleg ‘daarom’. Omdat we de herhaling gewoon zat zijn. Misschien wel ons zelf zat zijn. Het leven zat zijn. Het wachten zat zijn. Waar wil ik heen? Al sla je me dood. Al sla je me tot leven. Al sla je me rond de aarde, er zal niks uitkomen. Soms moet je niet schudden voor gebruik, maar gewoon schudden totdat je arm eraf valt en hopen dat je er iets mooiers voor terug krijgt.

Rennen totdat de kramp je teveel wordt, lopen tot de ondergang, ademen tot de hartaanval, praten tot praatmoeheid, wachten op het einde, voelen tot gevoelloosheid, denken tot de waanzin, pissen tot de blaas uitgeput is, schijten totdat je darmen eruit vallen, schelden tot op de laatste snik, slaan tot de knock out, drinken tot de vergetelheid, horen tot de doofheid, ruiken tot het smerig wordt, schrijven tot de leegte, draaien tot de duizeling, creperen tot de genadeklap.

De redenen zijn op. Op? Op? Of toch nog ergens stiekem verborgen? Misschien ligt hij wel voor je neus, maar durf je niet meer te kijken. Ogen gesloten totdat je weer iets vertrouwds voelt. Je adem inhouden totdat je iets hoort wat je gerust kan stellen. Blijven liggen totdat je weer een hand durft te pakken. Blijven slapen totdat iemand je weer wakker kan maken. Jezelf neerschieten totdat iemand de kogel weer eruit durft te grijpen, liefst zonder verdoving.

Zelfs al zijn de woorden op, kun je je nog enorm vol voelen. Zo vol, dat je het liefst je hart eruit zou kotsen, totdat je weer de zin hebt gevonden om hem te gebruiken.