Voortstrijdend inzicht

De hitte is zinderend in het hart van de zomer, waar ik zo van hou. De mussen vallen dood van het dak en het enige dat vandaag nog vliegt zijn de tijd en mijn geld mijn zak uit. Het geslenter in de anonimiteit van de drukke, Londense winkelstraten heeft mij hondsmoe gemaakt en ik besluit om naar Hyde park te lopen, om wat uit te rusten in de schaduw onder een boom. Misschien staat er zelfs een paradijsvogel in Speakers corner zijn overtuiging te verkondigen, hetgeen altijd vermakelijk kan zijn. Voordat ik Hyde park inloop zie ik een groot monument dat niet aan mijn aandacht kan ontkomen. Statig staat een bronzen paard voorbij een nauwe opening in een marmeren muur. Op de muur zijn dieren in reliëf uitgehouwen die zo levensecht lijken dat de doodsangst uit hun ogen is af te lezen. Het heroïse paard wordt gevolgd door een trouwe hond die waaks achterom kijkt alsof het twee ezels wil aansporen hen te volgen door de opening in de muur. Dodelijk vermoeid staan de gedienstige ezels voor deze opening. Ze zijn zo zwaar beladen, met een onderstel van een antiek kanon en munitiekisten, dat een doorgang bijna onmogelijk is. In een hoek naast de doorgang lees ik de tekst:[i] “Animals at war. This monument is dedicated to all animals that served and died alongside British and allied forces in wars and campaigns throughout time. They had no choice.”[/i]

Ik schiet vol en de tranen springen in mijn ogen. Ik verzet mij er niet tegen want ook deze verloren zielen verdienen mijn respect dat ik uit door het tonen van mijn emoties. Gelukkig bedenk ik me dat de tijd niet stil heeft gestaan en ik weet dat het inzicht van de mensheid toch heel wat is verbeterd. Met het geavanceerde wapenarsenaal van tegenwoordig wordt dit dierenleed ons voortaan namelijk bespaard. Hoe lang zal het gaan duren voordat dit inzicht zich nog een klein beetje verder ontwikkelt?