Wachten (Schoonmoeder 1)

Vanavond houdt echtgenoot de wacht bij zijn hoogbejaarde moeder. Zij is helemaal klaar met het leven, maar het leven niet met haar. Ze heeft geen kanker, ze lijdt geen pijn, ze is niet benauwd maar, na een kort ziekbed waarbij ze zich doodziek heeft gevoeld, niet meer bereid tot leven. In een uitermate helder moment heeft ze een gesprek met de huisarts en het is hem duidelijk.
Maar het enige wat hij kan doen is alle medicijnen staken en haar adviseren niet meer te eten en te drinken. Ze heeft nooit over euthanasie gesproken en als dat wel het geval was geweest zou hij, onder deze omstandigheden, daar niet toe over mogen gaan.
Hij legt uit: ‘U hebt geen pijn, bent niet benauwd, eigenlijk lijdt u niet.’
‘Niet lijden?’, zegt schoonmoeder, ‘Wat denk je dat ik lig te doen?’
Tja, hij begrijpt het, maar zo lang ze geen klachten heeft kan er geen sprake zijn van een pijnstillende of een sufmakende injectie. ‘We zullen u het leven zo aangenaam mogelijk maken. U mag alles weigeren, alleen als u aangeeft iets te willen eten of drinken zullen we aan uw wens voldoen.’
Ze heeft haar lot dus noodgedwongen in eigen hand.
Hoe kan zij, niet vrij van Alzheimer, een goede beslissing nemen? Zij eet de boterham met jam, die door een “liefdevolle” verzorgende tegen alle instructies in voor haar neus wordt gezet, op de automatische piloot op.
Wonderlijk genoeg lijkt ze, nu al haar medicatie is gestaakt, wel helderder te worden.
Maar na enkele dagen begint ze toch over pijn te klagen en de huisarts, die heeft beloofd dat ze geen pijn hoeft te hebben, besluit tot morfinepleisters. Wachten, wachten, wachten.
Lijden aan het leven hoe erg moet dat worden.

Om misverstanden te voorkomen bovenstaand heeft zich tien maanden geleden afgespeeld.