Warme Chocolademelk

Ik hoor het hem nog zeggen: [i]“Dag lieve mensen, dag lieve snoezepoesjes, dag honneponnetjes, dag schatteboutjes. Jazeker, een hele goede avond. Nou wat hebben we weer een leuk programma vanavond…”[/i] En zo gaat hij maar door. Hij slaat zijn handen ineen en wrijft ze als vanouds over elkaar. Ik zit met mijn pyjama en net gewassen haartjes op de bank. Mijn koekje leg ik op mijn grote mok met dampende chocolademelk zodat het zacht wordt. Sabbelend aan mijn koekje kijk ik naar de televisie, Jos Brink is op. Omdat mijn handen te klein zijn moet ik mijn mok met twee handen vasthouden. Mijn moeder vraagt of ik mijn koekje al op heb en ze komt met een slagroomspuit uit de keuken. Ze doet een grote toef slagroom bovenop mijn chocolademelk. Wanneer de reclame begint word ik stil. Mijn vader slaat zijn handen ineen en wrijft ze over elkaar. [i]“Nou lieve schattebilletjes, de jongste mag naar bed.”[/i] Vreselijk vind ik het als mijn vader Jos Brink na probeert te doen, altijd zo’n grote gemaakte grijns op zijn gezicht. Altijd als hij Jos nadoet is er slecht nieuws en nu mag ik dus naar bed.

Mama zegt dat ze over een kwartiertje naar boven komt om te kijken of ik mijn tanden al gepoetst heb. Ik loop stampvoetend naar boven omdat ik Jos nog wou zien maar mijn ouders doen alsof ze me niet horen. Ik poets netjes mijn tanden en wacht totdat mama me komt instoppen. Na wat minuten komt papa omhoog en vraagt of ik mijn tanden al heb gepoetst. Ik knik instemmend en hij komt op bed zitten. Hij pakt het boek van Wipneus & Pim en vraagt waar we gebleven waren. [i]“Pim was in een grot en hij was Wipneus kwijt want die had weer iets stoms gedaan.”[/i] Mijn vader begint te lezen en het verhaal wordt steeds spannender. Ze komen draken en trollen tegen, boze heksen en kabouters. Papa gniffelt als een heks en zegt: [i]“Zoooo, en nu ga jij lekker slapen hahahahahaha.”[/i] Hij verlaat de kamer en doet de deur op een kier. Ik draai me om en droom over een sprookjesland ver weg.

Een paar dagen geleden hoorde ik dat Jos Brink was overleden aan darmkanker. Toen gister het hele gezin bij mijn ouder thuis was om te eten keken we ’s avonds naar Jos Brink op tv. Heel toevallig zaten we weer met z’n allen samen naar Jos Brink te kijken. Ik vroeg mijn vader waarom ik zijn verhaal van Wipneus en Pim nooit terug heb kunnen lezen in een boek. Hij zegt dat hij het ter plekke had verzonnen, dat deed hij altijd.

Jos Brink is dood en ik zal nooit met mijn kinderen op bank kunnen zitten om live naar Jos te kijken. Vroeger is voorbij en keert niet meer terug, misschien is dat ook maar goed. Uiteindelijk zijn jeugdherinneringen toch altijd mooier dan dat ze in werkelijkheid ooit waren.