Wegwerkzaamheden

‘Vraag je je weleens af hoe het nu zou zijn als je andere wegen had genomen in je leven?’ – ‘Nee.’ En dat was mijn korte maar eerlijke antwoord. Nog nooit heb ik de tijd genomen stil te staan bij de keuzes die ik heb gemaakt. Terugdenkend valt er slechts te bekennen dat er nooit sprake is geweest van weloverwogen keuzes. Stuurloos haastte ik mij rakelings de paden door. Als een analfabeet met visie verlies negeerde ik ieder waarschuwingssignaal. De bergen op de weg zag ik als niets meer dan overkombare hobbels.

Met een schepje en een emmertje groef ik driftig kuilen voor hen die volgden. Het schepje brak helaas en iemand was mij voor geweest. Ingehaald door mijn eigen schaduw, brak ik meermaals mijn ego in andermans kuil. Na iedere val was ik opnieuw het spoor bijster en zo volgde ik keer op keer de weg die ik gekomen was.

Gewapend met leugens en desillusies dook ik de afgronden van doodlopende wegen in. Des te harder de klap des te hoger hield ik mijn hoofd op. Blind vervolgde ik mijn pad in de dalen, klapte tegen de wand van het rif, alwaar ik verdronk.
Waar ik kon kiezen voor de egale wegen drong de drang naar avontuur zich aan mij op, een hunkering naar veilige orden werd in de wind van een orkaan geslagen.

Eindelijk beklim ik kalm de laatste hobbels, vermoeid bedek ik vergeten kuilen. Een splitsing is nu geen probleem en bergen zie ik van verre al staan. Net nu, bewandel ik rustig de wegen, heb ik geen tweesprong maar een kruispunt in het vizier.