Wijsneusje

Kleinzoon is drie jaar geworden en bedolven onder cadeautjes.
Ik vraag mij af of een miniwasmachine voor zo’n knulletje nou een zinnig cadeautje is.
Hij vindt blijkbaar van wel want hij speelt er graag mee. Het trommeltje maakt heel wat omwentelingen. Een half jaar na zijn verjaardag moeten we op hem passen en het bewuste speelgoed is nog steeds favoriet en draait die dag naar hartelust. Op een goed moment hoor ik hem en het trommeltje sputteren, het wasmachientje geeft de geest en hij neemt het toestel onder zijn armpje en stevent richting voordeur. Ik hou hem tegen en vraag: “Waar ga jij naar toe?”
Hij houdt me het geval voor en zegt: “Batterijen leeg, naar Blokker nieuwe kopen.”
Ik zeg dat hij nog te klein is om alleen boodschappen te doen en beloof hem dat we die dag samen batterijen zullen kopen.

De volgende dag nemen we hem mee op familiebezoek en daar steelt de peuter de show door in de open keuken de boel aandachtig te bestuderen. Als hij alles heeft bekeken draait hij zich om en zegt met verbazing in zijn stemmetje: “Is nie magnetron.”
Mijn schoonzus valt bijna van haar stoel van het lachen. Ze heeft zich inderdaad nooit een dergelijk attribuut aangeschaft.
Thuis staat een piano in de kamer en dat hij er tijdens dit bezoek ook één op zijn pad vindt bevalt hem wel. Hij klautert op de kruk en timmert met zoveel gemak op de toetsen dat wij vermoeden dat hij dat thuis regelmatig doet.
Bij mijn schoonzus kan deze kleinzoon niet meer stuk.

Inmiddels zijn we jaren verder, hij is elf.
De miniwasmachine is vervangen door Nintendo en ander snel speelgoed.