Working hobbit

De zon schijnt en ik bevind me in een onvermijdelijke dwangbuis tot het einde van de middag. Wat is dat voor onterechte straf? Ach ja, het addertje onder het gras welke bij het leven hoort. Onder alles ligt een adder te wachten, klaar om aan te vallen. Zo niet, wel een krokodil, vogelspin of bruinbilkikker. Je komt het niet vaak tegen, maar ze hebben hier zelfs een kantine met apart rookgedeelte. Is het niet reuze fascinerend ende geweldig? Als het winter is hoef je je klauwen er niet af te laten bevriezen, maar kun je gewoon knus in de warmte van de ovenkeukentjes en magnetrons je kanker oproken. Het zou ook wel makkelijk zijn al zou je ook hier achter de balie mogen roken, want die verveling smeekt om nicotine. Geweldig. Een baantje ter bevordering van mijn rookverslaving. Ik zou wel naar buiten kunnen gaan of kantine om te roken, maar dan zou ik eerst moeten wachten op een pauze, iemand moeten bellen of die het even van me kan overnemen en uiteindelijk zou ik nog een stukje moeten lopen. De ellende is grenzeloos, maar kennelijk nog wel te overleven aangezien ik nog wel ademhaal.

Vannacht heb ik echt als een dronken duif geslapen. Continu wakker worden, hooguit enkele uurtjes in totaal geslapen en weer met mijn lamme hoofd opgestaan waarvan het lijkt alsof die nog maar aan één spier aan mijn hoofd vastzit. Uit wanhoop maar weer eens koffie geprobeerd. Zelfs met een flinke scheut melk en suiker kreeg ik het nauwelijks door mijn keelgat. Het braken stond me nader bij dan de vergaarde energie, dus de komende maanden hoef ik geen koffie meer te zien noch ruiken. Dan liever water met een smaakje, maar enkel als het echt niet anders kan. Die cola van zonet helpt me ook geen hommel, want ik voel nog steeds mijn benen niet. Misschien zijn ze er wel suicidaal vanaf gevallen.

Met wat geluk kan ik een heel boek uit mijn mouw schudden. Voldoende inspiratie en bijna voldoende tijd ware het niet dat ik om de zoveel tijd gestoord zou worden door diverse klanten, chauffeurs, kantoor hobbits en ander ongedierte die langs wandelen, voetballen of bellen. Te weinig concentratie om op taal/stijl/vorm/typ/enz fouten te letten. Maar eigenlijk is dat een excuus van lik mijn poes, want buiten het werk om heb ik nog steeds niet de concentratie, motivatie of geduld om op al die dingen te letten. Ik geef eerlijk toe dat ik even lui ben als de rest van de bevolking die liever lui dan moe is. Maar vandaag ben ik lui en moe. De ideale combinatie voor een lange, slopende werkdag.

Tot Shit