Youperdepoep

Het einde van het jaar nadert, dus kunnen we ons weer gaan verheugen op de oudejaarsconference. Het mag dan een traditie zijn dat een cabaretier ons de laatste uurtjes van het jaar bezighoudt met een aaneenschakeling van grappen en liedjes, het is niet meer het fenomeen waar menig (taal-)liefhebber reikhalzend naar uitkijkt.

Grote namen als Wim Sonneveld, Paul van Vliet en Fons Janssen die met subtiliteit, humoristische eenvoud en taalvaardigheid hun repertoire – en zichzelf – onsterfelijk hebben gemaakt, hebben plaatsgemaakt voor een generatie opvolgers die geen middel schuwt om de lachers op zijn hand te krijgen.

Het gros van de huidige lichting cabaretiers volgt de trend die afzeikgoeroe Youp jaren geleden heeft ingezet: het over de hekel halen van minderheden, bij voorkeur in combinatie met een vocabulaire dat nog niet zo lang geleden viel in de categorie ‘schuttingtaal’. Cabaret is kleinkunst met een andere ‘K’ geworden. Toegegeven, van ’t Hek is een taaljongleur, maar zijn enige vermeldenswaardige wapenfeit is een sentimenteel knaagdierrijmelarijtje waarmee SkyRadio ons elk jaar rond de kerstdagen steevast blijft lastigvallen.

Wat erger is, is dat sommige van zijn – al dan niet door ADHD gedreven – volgelingen zichzelf de titel ‘cabaretier’ toedelen terwijl ze grofheid tot hun handelsmerk hebben gemaakt ten koste van de humor. Ik bewonder deze Flappies voor het lef waarmee ze schaamteloos hun banaliteiten op het podium tentoonspreiden, maar ze zullen hiermee nimmer een plaatsje veroveren in mijn eregalerij van kleinkunstenaars.

Gelukkig zijn er nog lichtpuntjes in de gedaante van Eric van Muiswinkel, Bert Visscher, Herman Finkers en Ronald Goedemondt, die voldoende clowneske en/of taalkundige virtuositeit bezitten om ons de oubollige grappen van Toon Hermans of Wim Kan te doen vergeten. Er is dus nog hoop.