Thanksgiving is net achter de rug. Ja, kijk, ik zit in Amerika, en hoewel dit feest me in mijn Surinaamse jaren een levensgrote worst zou wezen–ik wist niet eens wat het inhield, laatstaan wanneer het gevierd werd–zit ik er nu middenin en wordt ik ermee doodgegooid. Waar je ook gaat of staat wil iemand je wel een “Happy Thanksgiving” toenwensen, of je er nu happy mee bent of niet. Dat verdomd ze in feite bitter weinig. Maar ik heb inmiddels een nieuwe conclusie getrokken over dit hele gebeuren. Nou, nieuw….’t is maar wat je nieuw noemt, natuurlijk. De basis voor mijn zogenaamde nieuwe gedachtengang is eigenlijk best heel oud en verkromd. Ik bestempel Thanksgiving vanaf nu als “De viering van- en dankzegging voor de overwinning van de nemers op de laters.”
U weet misschien nog wel dat de moderne beschaving door sommige auteurs en theoristen wordt beschreven als de nemer-cultuur, omdat wij, de nemers, de onbedwingbare neiging schijnen te hebben om alles wat we kunnen in bezit te nemen en te indoctrineren, terwijl de leden van de later-cultuur–die immer trekkende, zogenaamd uit-de-tijdse, voortgejaagde groepen, zoals de indianen, nog op de ouderwetse manier leven van wat de natuur hen te bieden heeft, zich niet druk makend over de dag van morgen, volgend maand, of over 10 jaar.
Daniel Quinn gaat zelfs een stapje verder en noemt de nemers de verpersoonlijking van Cain en de laters de personificatie van Abel. Nou, in dat licht bekeken is Thanksgiving dus de overwinning van Cain op Abel. En dan is er werkelijk niks nieuws onder de zon. De allegorie van Genesis heeft zich weer eens gemanifesteerd. Het hangt er alleen maar vanaf of je voorouders van de Cain-achtigen of van de Abel-achtigen stammen of je mee wilt feesten of niet.
Ik denk dat mijn visie met mijn verouderingsproces tevens wat abstracter wordt. En zeker uitgesprokener. Grappig idee. Ik zou hier 5 jaar geleden niet op gekomen zijn, denk ik. Ik zou me d’r eerlijk gezegd niet eens druk over hebben gemaakt. Niet dat ik dat nu doe, maar het heeft me klaarblijkelijk toch lang genoeg bezig gehouden om er die nemer-later cultuur bij te slepen en tot deze, misschien naar uw mening ietwat vergaande slotsom, te komen.
Ik merk dat de straten hier inmiddels al versierd zijn met het oog op kerst, en straks gaat ook de kerstmuziek weer beginnen te galmen door de winkelzaken. In de stemming willen ze je brengen, natuurlijk, om vooral niet te schromen je laatste duit uit te geven aan een kadootje voor deze of gene. Je wilt van je deemoedige schuldgevoelens, zo je die al hebt, af, en dus probeer je langverwaarloosde vrienden weer voor je te winnen met een materialistisch gebaar.
Trouwens, welk andersoortig gebaar kennen we nu nog helemaal, in deze moderne maatschappij? Als je ze gewoon zou bellen, deze langverwaarloosde vrienden, om ze te zeggen dat je aan ze dacht en eens wilde weten hoe het met ze ging zouden ze misschien vriendelijk maar kordaat antwoorden dat alles kits is, en je daarna gauw wegwerken, waarbij je er gewoon donder op kon zeggen dat ze in het daarna volgend halfuur verwensingen naar je hoofd zouden slingeren, nog erbij achter je rug om–dus in feite naar je gevoelig achterhoofd–en je zouden uitmaken voor de klootzak die ze je in feite altijd al hebben gevonden.
Maar een daadwerkelijk kadootje rond kerst schijnt meer te zeggen. En, hypokriet als de mens nu eenmaal is, zullen ze blaten: “Ach, dat had je niet moeten doen!” En ze zullen je duidelijk maken dat het vooral je gebaar is dat ze op prijs stellen en niet het prijskaartje dat jij misschien heel geraffineerd aan het presentje bent “vergeten.” Als je heel gewiekst bent heb je misschien zelfs het prijskaartje van een veel duurder item dat je voor jezelf had gekocht afgeplukt en op dit niemendalletje geplakt. Jaja…mensen zijn interessante wezens….
0 reacties