Het enige wat ik van mijn opa heb is zijn deegroller. Er naar kijkend denk ik aan alle romantische verhalen rond zijn persoon. Hij vertegenwoordigde in zijn eentje een smeltkroes aan culturen. Joods bloed had hij in zich en ook blauw bloed stroomde door zijn aders. Één van zijn voorvaderen was zelfs Spaans. Toch schijnt hij het meest trots te zijn geweest op het feit dat hij zigeunerbloed in zich had. Al had hij dan nooit in een woonwagen gewoond en nog nooit met zijn gitaar rond een kampvuur gezeten om prachtige klaaglijke zigeunerliederen te vertolken, toch identificeerde hij zich met hen in de weekends en avonduren. Als hij thuiskwam van zijn werk als verzekeringsagent dook hij de kelder in om gehoor te geven aan zijn zoete passie. Hij goochelde met ingrediënten in een grote zinken emmer tot hij helemaal tevreden was over de kleur, geur en smaak. Het was zwaar werk om de de dikke stroperige massa te mengen, maar uiteindelijk trok hij met een houten lepel een kabeldikke draad uit de emmer, sneed hem op maat en voilà…een zuurstok!

De mooiste eetbare kunstwerken kwamen uit het kleine keldertje. Zijn kinderen mochten er alleen maar naar kijken. Smachtend zaten ze te wachten tot hij klaar was met zijn creaties, want dan mochten zij de emmer uitlikken. Achttien zoete handjes verdrongen zich rond de emmer om hem leeg te eten voor het hard werd.
Daarna werden de lolly’s, zuurstokken en bonbons uitgebreid bewonderd. Ze waren jaloers op de kinderen die ze zouden gaan kopen als hij in het weekend met zijn snoepkarretje op de kermis stond.

Alle wekelijkse zorgen vergat hij daar. Op de kermis voelde hij zich, tot mijn oma’s grote verdriet, thuis. Vaak kwam hij pas zondag laat in de avond terug met de wildste verhalen over het volk dat hij liefkozend de ‘Roma’ noemde. “Zigeuners zien zij als scheldwoord. Zij zijn de trotse kinderen van de Roma”, zei hij bij elke vergissing die er gemaakt werd.

Tot vlak voor zijn dood heeft hij zijn kleurrijke bijbaan uitgeoefend. Mensen vonden het maar vreemd. Alle vooroordelen jegens zigeuners passeerden tijdens gesprekken de revue, maar mijn opa weerlegde ze alle. De mensen waar hij mee werkte waren eerlijke hardwerkende mensen. Oordelen was prima, volgens hem, maar vooroordelen daar had hij een enorme hekel aan.

Twaalf jaar voor mijn geboorte overleed hij. Ik heb hem dus nooit gekend. Toch uiten zijn genen zich in mij, wanneer ik kijk naar die grote onhandige deegroller waarmee zulke mooie dingen gemaakt zijn. Elke keer droom ik dan weer weg naar zwoele zomeravonden rond een knapperend houtvuurtje waarin ik, naast hem, genietend meeneurie op de klanken van de Roma.

Categorieën: Algemeen

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

17 reacties

SIMBA · 11 maart 2007 op 09:52

Geweldig, een verzekeringsagent die als hobby op de kermis staat! Ik kan me voorstellen dat oma er moeite mee had, zeker zoveel jaar geleden.
Enne..heerlijk toch die Roma-genen van jou 😉

DriekOplopers · 11 maart 2007 op 11:51

Zoals altijd weer prachtig geschreven. Een kijkje in de roots van onze Arta. E.e.a. verklaart wel je warme en hartelijke karakter. Iemand met wat Roma-bloed in haar aders heeft wat mij betreft beslist een streepje voor.

Hulde, Arta!

Driek

pepe · 11 maart 2007 op 14:17

Geweldige column weer, jammer dat je hem niet echt hebt gekend. Hoewel het niet erg veel uitmaakt in de liefde die je hebt voor die man, dat laat deze column voelen.

Een verbintenis voor eeuwig!

Arne · 11 maart 2007 op 14:27

Wat een mooie beschrijving van iemand die je nooit gekend hebt..:-) echt mooi..;-)

pally · 11 maart 2007 op 15:24

Ach wat een ROMA-ntische roots, Arta !En wat mooi en een beetje weemoedig geschreven.
een monument van een opa.

Pally

DreamOn · 11 maart 2007 op 16:42

En wat heeft je opa aan cx een mooie, kleurrijke schrijfster achtergelaten die ons kan trakteren. Nee, niet op zuurstokken (gelukkig niet 😀 ) maar wel op fantastische columns!
Een afkomst om trots op te zijn lieve arta!
Liefs DO

WritersBlocq · 11 maart 2007 op 17:07

Zwijmel….. en liefs van de zigeunerin van onze familie.

schoevers · 11 maart 2007 op 18:57

Geweldig verhaal en met veel plezier gelezen.
Groeten.

Hans.

Eddy Kielema · 11 maart 2007 op 19:36

Bijzonder knap om zo over iemand te schrijven die je nooit gekend hebt.

Mup · 12 maart 2007 op 02:02

Achttien zoete handjes, heel mooi beschreven. Negen kinderen dus, dat was hard werken voor opa en oma! Ik ben een vreselijke zoetekauw, en zal vanaf nu altijd nog ‘verlekkerderder’ naar een zuurstok kijken,

Groet Mup.

Bitchy · 12 maart 2007 op 07:53

Het zigeunerbloed kruipt waar het niet gaan kan!

🙂

KingArthur · 12 maart 2007 op 10:25

Een zoet verhaal. Met wat inlevingsvermogen blijk je toch je opa goed te kennen.

Een zeurpuntje van mij hier zijn de meervoudsvormen. Aders is idd goed toch vind ik aderen dan weer mooier staan. Of weekends goed is betwijfel ik een beetje. Hier zou ik dus weekenden gebruiken.

arta · 12 maart 2007 op 11:54

Heel erg bedankt voor de reacties!
Afgelopen december was het 50 jaar geleden dat mijn opa overleed. Ineens kwamen er weer die oude verhalen boven! Enorm leuk om te horen…

@King: hahaha, ik heb een hele dag rondgelopen :”aders?/aderen? aders? aderen?” en dan nog de minst mooie kiezen! Weekenden heb ik gewoon over het hoofd gezien…

Joy · 12 maart 2007 op 20:39

Doet mij aan mijn oma denken……zelfde roots en ook veel passie.
Dank je wel voor het mooie verhaal.

KawaSutra · 12 maart 2007 op 21:48

Leuk verhaal, leuke opa.

[quote]Ze waren jaloers op de kinderen die ze zouden gaan kopen als hij in het weekend met zijn snoepkarretje op de kermis stond. [/quote]
Een beetje uit zijn verband gerukt maar je kunt hier iets heel anders lezen dan jouw bedoeling was. :lach:

arta · 12 maart 2007 op 22:07

@ Kawa: 😆 Inderdaad, nu lees ik het ook! Ach, ze waren pas met zijn negenen en kochten er in het weekend af en toe nog een kindje bij!! 😀

Nana · 15 maart 2007 op 09:25

En dan nog dat mooie schrijven van een Roma kleindochter!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder