At your service!

Ik heb een nieuw projectje opgestart. Een Do-It-Yourself-project en dan bedoel ik niet op de gangbare Pinterest-wijze.

Het viel me de laatste tijd steeds meer op dat mijn jongens armpjes en beentjes hebben, verschoond zijn gebleven van akelige syndromen of andere aangeboren afwijkingen, en op aanraden van het RIVM met succes en tot nu toe zonder bijwerkingen zijn ingeënt, maar met al die weelde bar weinig zelf doen.

Na het lezen van een aantal blogs over Mindfulness, ik denk vijfendertig maar waarschijnlijk zesenveertig, en het daarna enthousiast voeren van gesprekjes over Toegewijd Handelen (komt bijna op hetzelfde neer) met iemand die daar verstand van heeft, zag ik mezelf van een afstand met enige regelmaat de veters strikken van een elf- en een dertienjarige. Puur uit gemakzucht. De inzichten die je opdoet kunnen pijnlijk zijn.

Jassen die rondzwierven (niet van mij) hing ik op aan de kapstok, rugzakken raapte ik op uit de gang zodat niemand zijn nek erover zou breken en op verzoek trok ik een sprintje naar zolder om toch maar even een ander shirt te pakken om 07.55 ’s ochtends. Oh ja, ik deed ook de tandpasta vast op hun tandenborstels voordat ze (wel zelf) hun tanden poetsten. Als je het niet erg vindt laat ik het hierbij. En oordeel niet te hard, ik stel me kwetsbaar op.

Toegegeven: ik heb het er zelf naar gemaakt. Allemaal onder het motto Laat mij maar, ik kan het beter, en vooral sneller (en ik heb er nou eenmaal een bloedhekel aan als ik iemand, wie dan ook, zie klooien met iets dat ik allang voor elkaar denk te hebben). Superioriteit noemen ze het geloof ik in de psychologie. Dus daar moest ik iets mee en er volgde een ronde-tafel-gesprek. Aan onze rechthoekige eettafel, mobieltjes weg. Gelukkig kon ik rekenen op één en al begrip. We waren het eens, de heren en ik. Eindelijk. Je zou er een muursticker van laten maken:

In dit huis laten we onze zooi niet slingeren, maken we huiswerk zonder dat we er dertig keer aan herinnerd moeten worden, rijden we de fietsen zelf achterom en doen we af en toe iets voor een ander zonder dat we er zelf beter van worden. And so on, and so on.

Vanochtend liep ik naar zolder en zag ik tot mijn schrik dat het bed van de pubert was opgemaakt, kleertjes van gisteren lagen zelfs in de wasmand. Tijdens mijn TED-Talk had ik ze meegegeven dat als ze iets gewassen wilden hebben het toch echt in de wasmand hoorde en niet achter hun bed, maar dit ging wel ver. Om half vier hoorde ik de deur van de poort in de achtertuin en werd er een fiets in de schuur geparkeerd in plaats van voor de erker. Ik kreeg er een beetje een unheimisch gevoel van.

Gelukkig hielden ze het niet lang vol. Binnen twee dagen lagen na binnenkomst de jassen weer knusjes op de bank en schopte ik de rugzakken eerst aan de kant (‘Wat hadden we nou afgesproken?!’) om ze daarna weg te zetten daar waar ze hoorden. Dat met die tandpasta doe ik niet meer, dat vertik ik. En veters strikken doe ik alleen nog van de voetbalschoenen, want die zijn lastig en die moeten nou eenmaal strak zitten voor het beste resultaat. Maar verder ben ik blij dat bijna alles bij het oude blijft. Zolang het nog kan tenminste.