Doorbijten

Tjaaak! Het is de laatste wat oudbakken krentenbol uit het zakje van de Aldi ( 6 voor 0,79 Euro) die me de das om doet. Een venijnig versteend pitje rukt mijn linker voortand uit het gelid. Mijn laatste fiere ivoren wachter wankelt. De andere had al een aantal jaren eerder de geest gegeven en kreeg een kunststof invaller die met een plaatje aan mijn verhemelte werd vastgeklikt.

Na de eerste schrik duw ik met mijn tong de tand voorzichtig heen en weer om de uitvalshoek te bepalen. Misschien komt het allemaal nog goed. Ik weet ineens weer hoe het was om te wisselen, een hot item rond je zesde verjaardag. De melktandjes die een voor een los lieten, de draadjes garen aan de deur, de kleine witte kiezeltjes die ik in een eierdopje bewaarde. Maar daar kreeg je tenminste nog nieuwe grote mensentanden en een kwartje voor terug en dit is einde verhaal, op=op, leeg=leeg. En de tandenfee legt straks alleen een dikke rekening onder mijn hoofdkussen.

De eerste dagen probeer ik de gewonde te ontzien door heel voorzichtig rechts te kauwen. Maar er is geen houden aan en een doorwaakte en pijnlijke nacht later neem ik een ferm besluit. Hij gaat eruit!
Na 5 gesloten, of beperkt geopende, of bomvolle praktijken vind ik een tandarts die nog een kwartiertje over heeft. Maar niet na een sterk aangedikt en met gesmoorde stem gebrachte voorstelling over ondraaglijk leed, en aanleg voor gevaarlijk doorslaande infecties.

Twee kleine spuitjes ‘Deze is heel even pijnlijk’ en een kort rukje later ben ik qua design van jeugdig senior gereduceerd tot mummelende grijsaard zonder vaste woon of verblijfplaats. Of dat ook op korte termijn valt op te losssssjen want zo kan ik mijn geliefden en medeburgers niet onder ogen komen. Er wordt gebeld. Aan de amicale toon te horen;
‘ Harry ik heb hier een vakantiegevalletje’, is dit een bevriende tandtechnieker en daar kan ik toevallig direct terecht. Nog even bij de balie contant aftikken( ‘Zorgpasje,.. hebben we niet zoveel aan’) en spoorslags 20 km verder naar N.

Aan het eind van die middag kan ik dankbaar een nieuw hoofdstuk aan mijn decorum toevoegen. De tand des tijds is voorlopig een halt toegeroepen. Bij het afrekenen wijs ik voorzichtig op het pinapparaat dat onder handbereik staat. Helaas blijkt daar een technisch probleempje mee te zijn. En een bon voor mijn Tandarts 3 verzekering? Harry doet een quasi trouwhartige blik;
Bonnenboekje is leeg, wordt bijgedrukt. Vakantietijd hè..
Zuchtend pak ik mijn portefeuille. Met een mond vol tanden, dat wel.