Een leuke vrouw…

Ik zat nét op een terrasje uit te puffen van de eerste helft van een kleding-koop-ronde in de stad, mijn vrouw liep overigens in blessuretijd een extra ronde, toen ze plotseling bij mijn tafeltje stond en vroeg of de stoel naast mij onbezet was.

Ik keek op en ontdekte een lange, stevige vrouw van middelbare leeftijd. De donkere bril die ze droeg, ging wat schuil onder haar sluikerig gitzwarte haar wat aan één zijde als een donkere vitrage voor haar oog hing.

Ze schoof de stoel naar achteren, plaatste een aantal plastic tassen onder het tafeltje, knoopte haar leren jasje open en vouwde zich toen in het ietwat protesterende stoeltje.

Daarna sloeg ze haar benen over elkaar en plukte wat ongemakkelijk aan haar voor haar leeftijd nét iets te korte rokje, boog zich vervolgens naar voren en pakte de kaart van tafel die enthousiast in de wind in een standaardje heen en weer wapperde.

Ze draaide de menukaart een paar keer om en zette hem met een lichte zucht terug in de houder. Onderwijl trok ze haar vuurrode lippen tot een glimlach in mijn richting.

‘Lekker weer hè’.
‘Ja heerlijk’, zei ik
‘Het begint nu echt voorjaar te worden, vind u niet ?’.
‘Ja, inderdaad, maar dat hebben we ook wel verdiend’, vond ik nodig om toe te voegen.
‘Dat is waar, het was de laatste tijd echt nat en koud’
‘Nou, echt wel’.

Er verscheen een serveerstertje met mijn bestelde koffie.

‘Uw vrouw ook koffie ?’, vroeg ze. Mijn buurvrouw begon te lachen. ‘Graag, een cappuccino maar dan wel op mijn eigen rekening’.
‘Eén cappuccino voor mevrouw. Komt er zo aan’. Ze verdween tussen de tafeltjes.

‘Zo grappig dit’, zei ze. Ik lachte een beetje mee.
Ze had wel iets bijzonders, zoals sommige vrouwen dat kunnen hebben. Niet zozeer aantrekkelijk qua uiterlijk maar iets waarvan je zegt “goh, wat een leuke vrouw”.

‘Heeft u inkopen gedaan ?’, vroeg ik.
Ze knikte. ‘Ja, soms moet je wel hè’.
‘Klopt, soms moet je. Ik moet vandaag ook maar ik ben even ontsnapt’, grapte ik. ‘Mijn echtgenote loopt nog in de stad’.

‘Knap dat u meegaat, mijn man ging nooit mee. Dat weigerde hij pertinent. Zo saai’.

Ik wilde eigenlijk opmerken dat ik wel waardering kon opbrengen voor haar man maar iets zei me dat ik dat even niet moest doen. Ze sprak in de verleden tijd, misschien was hij wel overleden.

‘Ik vind het altijd wel leuk, winkelen’, jokte ik.
Ze draaide zich met iets van geïnteresseerdheid in mijn richting.
‘Heel apart, dat hoor je bijna nooit. Uw vrouw moet wel heel blij zijn met zo’n man’.
‘Dat denk ik wel’, lachte ik.

‘Woont u hier in Doetinchem ?’, informeerde ze
‘Ja, maar niet in de binnenstad hoor. En u ?’
‘Ik woon in Arnhem’.
‘O, en dan komt u hier winkelen ?’.

De serveerster bracht de cappuccino. ‘Verder nog iets mevrouw ?, en smaakt uw koffie, meneer ?’

‘Ja hoor, mijn koffie smaakt geweldig. Graag zo dadelijk even afrekenen’.
‘En ik hoef verder niets hoor, het is prima zo’, zei mijn buurvrouw. Ze draaide nog iets verder in mijn richting en de punt van haar knie raakte mijn been.

‘Ik kom hier na de scheiding wonen, dus ben ik alvast wat aan het verkennen’, zei ze op een wat gedempte toon.
‘O, vandaar. Het is echt een leuke stad hoor. Veel te doen en leuke winkels’.

Ik had een vonk klaar staan om over te laten springen.

‘En vast ook leuke mensen’, zei ze. Ik voelde haar ogen in mijn richting prikken. Ik kreeg het er wat warm van.

‘Ja hoor, Achterhoekers zijn heel leuke mensen’, beaamde ik.
‘Dat geloof ik best’. Opnieuw die wat zwoele stem.
‘Maar u komt hier niet vandaan, u klinkt niet Achterhoeks’.
‘Nee, dat klopt, ik kom uit Den Haag’.

Echt een leuke vrouw, bedacht ik mij opnieuw.

‘Hagenezen zijn ook leuke mensen’.
‘Nou’, zei ik wat zuinig…
‘Jawel hoor, het bewijs zit naast me’.

‘Twee euro vijftig’, zei de serveerster. Ik schrok wakker uit een lichte en vooral prettige roes.
Met moeite trok ik mijn portemonnee uit mijn achterzak en nu raakte ík haar knie. Ik gaf de serveerster drie euro. ‘Alstublieft, en ik hoef niets terug’.

‘Dank u en nog een fijne dag’.
‘U nog iets mevrouw ?’.
‘Nee, ik heb nog koffie’.

‘Ik vind grijs haar altijd zo mooi staan bij mannen, het staat zo wijs’, ging ze verder.
‘Ik ben al vanaf mijn dertigste grijs’, zei ik terwijl ik naarstig naar een eenvoudig compliment in haar richting zocht…

Op dat moment hoorde ik een voor mij bekende stem. Hij klonk niet goed en de voorgenomen vonk overleed op de grond.

‘Verdorie, zit je hier. Waar blijf je nou, Koos. Ik sta al een hele tijd bij de kerk te wachten’.
‘Dag mevrouw’, zei mijn tafeldame. ‘Ik hoorde net uw man vertellen dat hij graag winkelt. Ik vind dat zó bijzonder. U moet wel een heel gelukkig mens zijn’.

‘Nou, heel gelukkig’, klonk het wat cynisch. ‘Maar, voordat u hem zalig verklaard, sleur ik hem mee want meneer winkelt zó graag dat hij vast geen minuut van deze verplichte winkeldag wil missen. Kom op Koos’.

‘Ik kom eraan’. Ik stond op.
‘Fijne dag nog’, zei ik vriendelijk.
Ze glimlachte opnieuw. ‘U ook’. ik zag een knipoog.

En terwijl ik mijn vrouw bij haar arm nam, keek ik nog één keer om. Ik kon eigenlijk maar één conclusie trekken: echt een hele leuke vrouw…

Bart