Het regende pijpenstelen buiten. Loodrecht naar beneden kwam het. Een echte herfstdag zoals je hem op je slechtste dag voor je zou halen. Ik drukte op het stopknopje van de bus en maakte me op voor een wandeling door de enorme stortbui. Ik kreeg het al koud bij de gedachte.
Ik stapte op van mijn stoel en liep naar de deur alsof ik dronken was, pakte de paal vast om mijn evenwicht te houden en checkte uit. Met een puffend geluid gingen de deuren open. Ik stak mijn handen in mijn zakken en begroef mijn nek wat meer in mijn jas. Bij de eerste stap naar buiten kwam ik meteen een diepe plas tegen. De bus reed weg en mijn sokken waren al nat. Geweldig.. Chagrijnig liep ik door de regen richting de apotheek.
Half rennend en zeiknat geregend kwam ik aan bij de schuifdeuren en toen die open gingen voelde ik de fijne warmte op me af komen. Ik trok nummertje 81 en ging zitten. Nummer 73 hoorde ik de apotheker vragen. Er stond een man met krukken op en meteen ging er iemand op zijn verwarmde plekje zitten. De schuifdeuren gingen weer open. En liep een bejaarde dame binnen. Ze liep een beetje moeilijk maar ze was duidelijk nog bij de tijd. Ze zag er prachtig uit. De rode lippenstift die ze droeg stond haar goed en toen ze haar regenkapje van haar hoofd af haalde kwam daar een prachtig gekapte witte coupe onder vandaan.
Ik stond op en knikte naar haar met een glimlach. Een handgebaar dat ze mijn plekje mocht overnemen. Dank u wel zei ze. Ze lachte vriendelijk en een beetje verbaasd. Alsof het niet de normaalste zaak was dat iemand voor haar zou opstaan. Naast haar stond een mevrouw op. De dame keek me aan met lol op haar gezicht en klopte haar hand op de zitting van de stoel waar de mevrouw net was opgestaan. Kom jij dan naast mij zitten vroeg ze lachend. Ik moest ook lachen en deed wat ze vroeg.
Wat een regen hè! Ik heb mijn verkeerde jas aan getrokken. Had er net zo goed geen aan kunnen trekken zei ze lollig. Het gaat er zo dwars doorheen! Ze keek eens naar haar mouwen waar de druppels nog op lagen. Ik keek stiekem naar haar handen. Doorleefd maar mooi. Echte dameshanden. Haar nagels waren roze gelakt en goed verzorgd. Ze droeg een trouwring.
Ze hield het nummertje wat ze had getrokken omhoog. Zit ik hier met dat vieze natte blaadje. Moet je kijken, hij geeft af aan mijn hand. Terwijl ze dat zei legde ze het nummertje te drogen op de armleuning van de stoel. Ik moest alleen maar lachen om de meligheid van de dame. Ze maakte me vrolijk.
We moeten eigenlijk niet zeuren hè? zei ze. We hebben een prachtige zomer gehad dus een beetje regen kan geen kwaad. Daar gaan we gerust niet dood aan. Alhoewel zei ze, ik zal eerder gaan dan jij. Maar ik heb al zo’n geweldig leven gehad. Dat is niet erg. Mijn man is drie jaar geleden overleden, maar het is prima zo.
Ze keek me aan en ik zag dat ze iets ging vragen. Ze glimlachte even. Je bent een mooie meid zei ze en ze pakte mijn handen vast. Ben je gelukkig? Ik schrok een beetje van de vraag. Ik twijfel altijd een beetje als ik die vraag voor mijn voeten krijg. Dat komt door alle enorme verwachtingen die ik van mezelf heb die ik niet kan naleven. Ik blijf altijd een beetje hangen in het negatieve en dat is eigenlijk zo zonde van de tijd. Ik glimlachte terug en zuchtte kort. Ja. Zei ik. Ik heb een lieve man, een prachtige zoon van 2, wat leuke hobby’s, een baantje, ik heb een dak boven mijn hoofd en ben gezond.
Toen werd mijn nummertje geroepen. Ze kneep nog even in mijn handen en zei goed zo meisje, genieten hè! Niet vergeten. Ze glimlachte en ik zei dat ik het nooit zou vergeten. Bedankte haar met een vol hart en haalde mijn recept op.
Mijn dag was ondanks de regen weer vol zonneschijn.
19 reacties
Kim U. · 23 november 2015 op 07:12
Persoonlijk vind ik dit stuk iets te lang. Daarnaast mis ik de aanhalingstekens bij uitspraken van mensen. Misschien een tip? Dat leest wat prettiger namelijk. Qua ervaring en boodschap zeg ik: mooi!
Channe · 23 november 2015 op 12:12
Oh oh.. Die heb ik weg gelaten omdat mij werd verteld dat dat juist rommelig maakte. Dat het duidelijk genoeg was onder.. Nu weet ik het helemaal niet meer haha!
Dank je voor de tip 🙂
troubadour · 23 november 2015 op 10:35
Wanneer het echt gebeurd is, dan is dat op zich al de moeite om er over te schrijven. Mij heeft nog nooit iemand gevraagd of ik gelukkig ben. Ik vind het vrij uniek.. Jij krijgt die vraag regelmatig voor de voeten, lees ik.
De foute regenjas liet de regen door maar de druppels bleven wel op de mouwen liggen. Waarom ben ik zo kritisch?
IK denk omdat het verhaal me niet meevoert.
Toch is het niet slecht.
Channe · 23 november 2015 op 12:15
Mij wel, dat komt omdat ik vaak een beetje triest kijk. Dat is mijn blik soms.
De regenjas liet het water door de naden door. Dat had ik misschien extra moeten vermelden.
Het verhaal gaat erom dat je eens moet genieten van de kleine dingen die gebeuren op een dag. als het u niet meevoert geniet u misschien genoeg 🙂 Dat hoop ik!
Geniet van de dag Troubadour!
Rob van Meer · 23 november 2015 op 19:09
Je schrijft met veel enthousiasme. Ook in je andere columns. Toch geef ik je graag mijn onderstaande opbouwende kritiek op dit verhaal. Ook al ben ik zelf een amateur die nog veel moet leren. Ik schreef mijn eerste column in februari dit jaar. Persoonlijk heb ik veel geleerd van deze ‘handvatten’:
– Schrijven is schrappen: alle overbodige woorden (ruis) uit je tekst schrappen, totdat je een compacte zin hebt, die alles vertelt;
– Maak de column niet veel langer dan 400 woorden;
– Maak de lezer nieuwsgierig naar meer: aandacht vasthouden;
– Een column op het web vraagt om korte, krachtige zinnen. Hou een max van ongeveer 15 woorden per zin. Dit is overigens geen geschreven regel natuurlijk;
– Voorkom dezelfde woorden kort achter elkaar. Bedenk synoniemen of laat ze weg waar het kan;
– Schrijf actief (“Volgende maand start het project”) i.p.v. passief (“Volgende maand wordt er begonnen met het project”);
– Grijp de lezer door onderwerpen aan te dikken: ‘drama’. Prikkel de lezer!;
– Lees de tips van Luuk Koelmans: https://www.columnx.nl/author/luuk-koelman/
– Kijk eens naar dit model voor controle van je tekst: http://www.leren.nl/cursus/professionele-vaardigheden/schrijven/afwerking.html
Mijn kritiek: Jouw verhaal is voor mij meer een opstel dan een column. Het is een (waar gebeurd?) verhaal, dat beschrijft wat je meemaakte. Het is bovendien moeilijk om jouw gevoel over te brengen naar de lezer. Die heeft jouw ervaring en emotie van die bewuste dag immers niet. Zeker ook omdat je het verhaal in de verleden tijd schrijft (bewuste keuze?) komt het bij mij niet echt binnen. Ook al heb je het al meegemaakt, wil dat niet zeggen dat je verleden tijd moet gebruiken. Schrijf het in de tegenwoordige tijd en je verhaal krijgt een totaal andere sfeer.
Zoals hierboven al staat over een max aantal woorden zou ik de volgende oefening een keer doen: herschrijf de tekst naar 400 woorden. Dat valt niet mee, maar je leert er heel veel van. Mijn eerste column kwam uit een weblog van 950 woorden en het deed soms pijn om hele alinea’s te schrappen… (zoals je ziet gebruik ik 3 puntjes, geen 2). De tekst werd uiteindelijk veel beter.
Schrijf aanhalingstekens bij gesproken stukken. Degene die jou heeft verteld dat het rommelig maakt moet je op een afschuwelijke manier ontvrienden ;-))
Kort wil ik iets kwijt over de eerste alinea. Niet om flauw te doen:
“Het regende pijpenstelen buiten. (Echt waar? Buiten?) Loodrecht naar beneden kwam het. (Waarom ‘het’?) Een echte herfstdag zoals je hem (Hem? Herfst is geen persoon, dus schrijf je ‘die’) op je slechtste dag voor je zou halen. (Wat is een ‘echte’ herfstdag volgens JOU? Beschrijf die! Jij bent de schrijver) Ik drukte op het stopknopje van de bus en maakte me op (Make-up?) voor een wandeling door de enorme stortbui. Ik kreeg het al koud bij de gedachte.”
Tot slot een gouden tip die ik ook ter harte heb genomen: neem nooit complimenten aan van bekenden. Ze vinden alles prachtig Ze zijn niet eerlijk. Je leert er niets van.
Veel schrijfplezier! Tot een volgende 😀
Channe · 23 november 2015 op 20:49
Hartelijk dank voor de goede tips!
Complimenten van bekenden zijn altijd mooi. Als ze het niets vinden zeggen ze ook niets. (Op social media)
Maar u heeft gelijk, ik ben vaak eerlijk, Maar niet iedereen is dat.
Ik plaats mijn stukjes precies om zulke reacties. Hier heb ik wat aan!
Ik begin pas net met het idee dat ik er misschien wel wat mee wil gaan doen. Iets meer dan alleen dagboekjes volschrijven.
Nogmaals hartelijk dank Rob!
Meralixe · 23 november 2015 op 19:11
Er zitten meerdere bijzonder fraai beeldende omschrijvingen in. Anderzijds benadruk je de regen nog al veel. Je probeerde de negatieve sfeer van het slechte weer in contrast te stellen met het positief ingestelde vrouwtje. Dit is een schrijven dat het u niet gemakkelijk maakt. ’t Komt wel goed.
Zie ook eens in je P.M.
Channe · 23 november 2015 op 20:51
Dank u wel Meralixe!
Ik ga zo de pb eens op mijn gemak lezen.
En noemt u mij alstublieft “Je”.
Tot de volgende! En schroom dan niet om er weer kritiek op te geven 🙂
Meralixe · 24 november 2015 op 08:35
Hm, die je, u en jij en U met een hoofdletter en des meer kennen wij Vlamingen nauwelijks. Heb ik een fout gemaakt? Ik weet het echt niet.
Channe · 24 november 2015 op 11:20
Ik had misschien beter “Jij” kunnen zeggen in plaats van “Je” in de zin “En noemt u mij alstublieft “Je”.”
Esther Suzanna · 23 november 2015 op 21:01
Ik vind de openheid in je schrijven prettig.
Verder moet ik erkennen dat het net opstellen zijn.
Van het mooiste meisje van de klas 😉
Dat speelt wel degelijk mee hier. Ik vraag mij dan ook af: als je een anonieme avatar bij je profiel had gevoegd, waren de reacties dan anders geweest?
Ik weet niet wat je leeftijd is. Als je niet had vermeld dat je een man en kind hebt, had ik 16 geschat en dan heb ik het over je schrijfstijl.
Ik ben ook heel eerlijk. Tip van mij:
ga eerst meer schrijven dan enkel je emoties en eigen ervaringen en leer te schrappen voor je alles hier plaatst.
Die tip kreeg ik ook in het begin. En met recht. Succes.
Channe · 23 november 2015 op 21:34
Ik kan mij niet helemaal vinden in jouw reactie.
Ik weet dat er nog veel verbetering zit in mijn schrijven maar om nu te zeggen dat ik de schrijf style van een 16 jarige heb is ook weer zo overdreven.
Ik zal een foto van een kikker als avatar uploaden 🙂 Wie weet..
Ik ben niet het mooiste meisje van de klas. Nooit geweest ook. Dus vergelijk me daar alsjeblieft nooit meer mee. Daar heb ik een hekel aan.
Schrappen is een goed idee. Die tip heb ik voor dit stuk al een aantal keer gehad.
Dank je wel daarvoor Esther.
Ik zal werken aan het opstel gevoel.
Rob van Meer · 24 november 2015 op 00:25
Nog een tip: laat je niet teveel beïnvloeden door de mening van één lezer. En bedenk dat het om de tekst gaat, niet om jou. Probeer hoe dan ook toch lering te trekken uit de reactie, tenzij die kant noch wal slaat. Persoonlijk kan ik bijvoorbeeld helemaal niets met niet onderbouwde kritiek dus negeer ik die. Als ik de honderden reacties op mijn ‘Beurtbalkje’ column op de Metro site (juni 2015) ter harte had moeten nemen, zat ik nu bij de psychiater en schreef ik geen letter meer 😉
Annemarie · 24 november 2015 op 08:31
Mijn columns zijn vaak ook lang en ik schrap niet. Succes met de volgende.
Channe · 24 november 2015 op 11:18
Dank u wel Annemarie!
Ik ga er dit keer wat langer op zitten.
Dees · 24 november 2015 op 09:43
Troost je, zo gaat het vaker met nieuwkomers die veel inzenden. De eerste worden lovend ontvangen, daarna wordt men allengs kritischer. Een goede tip is om niet teveel tegelijk in te zenden. En iemand te zoeken die je inzending vooraf meeleest.
Wat deze column betreft, je tweede alinea is top. Als je nu die hele eerste laat vervallen, dan heb je een goed en spannend begin. Dat voelt misschien onaf, maar lees maar eens, dat is het niet.
Verder positief, het verhaalidee, een ontmoeting met een vreemde die je raakt en je uit je mineur trekt. Dat vind ik persoonlijk mooi.
Je derde alinea is ook prima. Je vierde (of is het de vierde, vijfde zesde en zevende?) is een beetje een brij. Aanhalingstekens helpen inderdaad, maar let ook op spanningsboog.
Je uitsmijter is eigenlijk van ongeveer dezelfde orde als de vorige keer. Geen supermarkt deze keer, maar wel een gevoel van ziezo, die column is weer geschreven.
Dat kan eenvoudig beter.
Verder, als mensen jou (mede) willen beoordelen op je uiterlijk is dat volledig hun zaak, zowel als het positief wordt ingezet (mensen die vriendelijker tegen je doen dan tegen anderen), als negatief. Daar kun jij niets aan doen en hoef je niet te willen. Om het jezelf makkelijker te maken is het wellicht een optie om daar volledig schijt aan te hebben 😉
Channe · 24 november 2015 op 11:17
Dat geeft niets. Ik heb veel aan kritiek.
Ik had in eerste instantie veel ingezonden omdat ik had gelezen dat niet alles door zou komen. Uiteindelijk is dat dus wel gebeurt. Heb dus vier inzendingen gedaan in een keer. Geen idee hoe het hier werkte. Ik zocht gewoon een kritisch oog. Die heb ik in meerdere vormen gevonden. Sommige heel erg nuttig, sommige minder.
Schrappen is een idee.. Ik ga dat proberen. Wat ik op schrijf zijn mijn gedachten. Ik denk de hele dag in geuren en kleuren door mijn ADD. Die kan ik helaas niet uit zetten. Behalve als ik ze op schrijf. Anders blijven ze maar door mijn hoofd heen spoken en daar word ik krankjorum van. Ik las een reactie dat ik meer zou moeten schrijven dan eigen emoties en ervaringen. Ik schrijf dus omdat ik te veel gedachten heb. Dat is dus haast niet te doen. Er zit altijd fictie in. want door die gedachten komt er vaak een verhaal op. (Ik heb in googledocs en heel arsenaal aan korte verhalen staan die ik nog wil uitwerken)
Ik zal ook goed op mijn uitsmijter letten in de volgende.
Dank u wel voor de goede tips!
En wat betreft mijn uiterlijk.. Ik ben veranderd in een kikker. Ik ben nog op zoek naar een kroontje. 😉 Hahaha
Mosje · 24 november 2015 op 11:45
Nou Channe, je bent nu zo bedolven onder opbouwende kritiek dat je van voren vast niet meer weet hoe je van achteren moet schrijven.
Kop op, ik lees je stukjes met plezier, en als je vooral doorgaat met veel schrijven komt het bijna automatisch goed.
Channe · 24 november 2015 op 12:10
Hahaha ik durft haast niet meer!
Nee grapje, Ik denk dat als het helemaal niets was geweest, er niet eens kritiek op gegeven was. Of zie ik dat verkeerd?
Ik heb er veel aan. En ik vind het fijn om te schrijven dus ik ga gewoon lekker door.
Ik moet langer op mijn zinnen zitten. Ze zijn ok. Maar ik wil dat ze perfect worden. Ik wil beter kunnen omschrijven. Ik wil er echt een beleving van maken. En door de kritiek die ik krijg word ik zelf ook weer kritisch op mezelf. Dat is alleen maar goed. Dat zet mijn hersenen weer even aan het werk.
Ik ben blij dat u ze met plezier leest. Ik zal voorlopig even niets posten en alles mee lezen van de rest. Ondertussen schijf ik m’n column voor brekendnieuws.nl (Die vinden de stukken over eigen ervaringen en gevoelens juist wel erg leuk, dat is wat ze zochten) en zal ik zitten aan iets nieuws voor hier. Iets wat beter in elkaar zit.
Hartelijk dank! Tot gauw!