Juli-lichting

Mali – Dinsdag, 25 augustus 2015, 11:45u

Koud ingevlogen bevinden korporaal Ronald Scheepers en soldaat der 3^e klasse Jos Reinders zich in een vijandige linie. Vanaf het vliegveld onderweg naar basiskamp ‘Amalia Alfa’ in Mali zijn ze net buiten Bamako in een hinderlaag gereden van rebellen die het vuur openden op hun DAF-truck.

Gehurkt, voor hun stoelen, kijken de militairen elkaar vragend aan. Korporaal Scheepers grijpt naar de mobilofoon en constateert dat er geen verbinding mogelijk is met kamp Amalia. Na een pufje rook dat uit de zendunit opstijgt hangt hij gelaten de microfoon terug in zijn houder. Vanuit de middenconsole pakt hij vervolgens een handperiscoop. Over de rand van het dashboard stelt hij daarmee hun situatie vast.

‘Ze zitten voor ons aan weerszijden op elf en dertien uur’, zegt hij al wijzend. ‘We moeten naar achteren, de laadbak in.’
Jos ziet schuin boven zich de kogels via de inmiddels opengeschoten voorramen de tussenwand inslaan.
‘Laat ze eerst meer munitie verschieten’, antwoordt hij angstig.

‘Verman je Reinders!? En dat is geen vraag! Die gasten zijn loaded, dan zitten we hier morgen nog. Achterin zijn we buiten schot. Dat is een gepantserde kooi en daar staat back-up voor verbinding met Amalia Alfa.’
‘Kunnen we niet gewoon bellen?’
‘Niet bij de briefing geweest, Reinders?!’
De korporaals’ wijs- en middelvinger dwingen hem naar de opening tussen de twee voorstoelen.
‘Blijf laag, go-go-go!’

Vlak boven zijn rug voelt Jos al kruipend de luchtverplaatsing van de kogelregen. Eenmaal achterin lukt het de korporaal om contact te krijgen met de thuisbasis. Er wordt een Apache ingevlogen voor interventie. Vanuit het kamp wordt hem meegedeeld om nog vijftien minuten stand te houden.

De korporaal luistert na het contact naar de kogelinslagen en stelt vast dat de vijand zich inmiddels aan de achterzijde van de truck bevindt.
‘Ze zijn verplaatst’, sist hij kijkend naar zijn compagnon, wiens voorhoofd drijfnat is van het zweet. Nerveus grijpt de soldaat iets uit zijn schoudertas. Met een sierlijke boog werpt hij daarna een appel over de achterklep, steekt twee vingers in zijn oren en gilt op zijn hardst: ‘Knal!’

Het gezicht van de korporaal verschiet van geconcentreerd naar afgrijzend.
‘Wat ben je aan het doen, lul?!’
‘Handgranaat.’
‘Handgranaat?!’

Maar de soldaat staat niet meer in rapport met zijn meerdere. Volledig overstuur legt hij de rug van zijn hand op de laadklep en schreeuwt: ‘Pang!… Pang!… Pang!’
‘Mijn God! Reinders! Jij bent er één van de juli-lichting?!’
‘Ja, korporaal, waarom roepen ze geen “auw”?’

De interactie tussen de twee militairen wordt ruw onderbroken door een zware mortierinslag buiten de truck. Nog voordat de Apache-helikopter ter plekke is, krijgt het tweetal bijstand van geallieerden.
Niet veel later doet korporaal Scheepers verslag aan de commandant van een Frans peloton, waarbij hij zich tussentijds richt tot de gezagvoerder van de gearriveerde Apache. Argeloos duwt hij soldaat Reinders voor zijn voeten en zegt:
‘Afvoeren! Juli-lichting!’