Kerstgemis

Hier sta ik dan, aan de voet van je pas gegraven graf. Jij, de vader van mijn grote liefde en trotse opa van mijn oogappeltjes, bent ineens niet meer.

Wie had dat amper drie weken geleden kunnen bevroeden? Wat begon als een normale dag zonder voortekenen van naderend onheil, ontaardde in een regelrechte nachtmerrie die je zelfs je grootste vijand nog niet toe zou durven toewensen.

Die ochtend sprak ik je nog even toen ik, zoals gebruikelijk op vrijdag, de tas met streetdance spullen voor mijn oudste dochter bij jullie langs kwam brengen. We babbelden over koetjes en kalfjes; maakten alvast plannen voor Oudjaarsdag. Lekker eten bij je favoriete wokrestaurant, waar je zo graag vertoefde. Waar je altijd met pretoogjes rondliep tussen de gerechten die ons vanuit de koude en warme buffetten aanstaarden. We memoreerden aan de keer dat we er voor het laatst met z’n allen waren geweest. Letterlijk de laatste keer, naar een paar uur later jammerlijk zou blijken.

Want ’s middags na de lunch werd je, voor de ogen van de meisjes, plots onwel. “Opa reageerde niet op oma’s vragen”, verklaarde de jongste later herhaaldelijk, hoorbaar ontdaan. Ze vond het maar vreemd dat je vanaf de bank naar het plafond staarde terwijl daar naar haar zeggen niets te zien was.

Toegesnelde hulpdiensten wisten het tij helaas niet te keren. Na een uur lang vechten voor je leven, was alle hoop vervlogen en werden de reanimatiepogingen definitief gestaakt. Een immer behulpzame man, die er een gezonde levensstijl op nahield en geen noemenswaardige medische problemen had, werd plotsklaps uit het leven weggerukt op de leeftijd van slechts 72 jaar.

Omgeven door kille mist sta ik stokstijf met mijn voeten op het gras, terwijl ik staar naar de bloemen op je graf. Herinneringen drijven boven en wakkeren een vurig gemis aan. Ik laat me bedekken door een mantel van verdriet, zwaar en beklemmend, maar ergens ook warm en rustgevend. Mijn hoofd voelt alsof tranen willen vloeien, maar ze blijven uit; mijn reservoir is leeg.

Met een knikje neem ik afscheid, om vervolgens plichtsgetrouw naar mijn werk te gaan. Maar ik beloof je dat ik je snel weer zal opzoeken op deze serene plek, dankbaar als ik je ben voor alles wat je al die jaren voor ons en vele anderen hebt betekend.

Wat zullen de kerstdagen vreemd en leeg zijn zonder jou…