Het maakt niet uit waar je nu bent. We zullen altijd sterke banden hebben. Fleur (25) – mijn enige dochter, besloot in de zomervakantie naar ‘Down Under’te vertrekken. Op 7 januari 2018 namen we afscheid van elkaar.
‘ You packed your bags and all alone you wanna ride
You don’t want nothing, don’t need no one by your side ‘
(TheTies That Bind (B. Springsteen, ’The River’ 1980)
Nu Whatsappen we. Mis jouw hugs, humeurigheid maar ook jouw schaterlach dat verwarmt. Je bent er dan en ook weer niet.
Je hebt jouw eigen weg gekozen! Tegen de stroom in, gepest en getreiterd op de basisschool, jezelf weerbaarder gemaakt en zie nu ook nog vele landen als backpacker ontdekt. De pesters van toen zijn de losers van nu. We kennen ze in het dorp waar je nu niet meer woont. Je bent volwassen geworden vanuit jouw eigen kracht en niet omdat een ander zegt wat jij moet doen. Jouw 2 bonus broers zijn jouw voorbeeld. En ik…ach, geniet van jullie met een glimlach.
Your life!
Onze verbondenheid blijft!… wherever you go.
8 reacties
Arta · 18 april 2018 op 19:29
Vaderliefde… Love iT!
Jouw kleine meid komt er wel! 🙂
Nummer 22 · 20 april 2018 op 20:05
Dank je… ik vertel haar verhalen en zeg trots te zijn en blijven op wat zij zelf heef bereikt.
Mien · 18 april 2018 op 22:12
Zolang Fleur geen ’tie’ draagt, komt alles goed, lijkt mij.
Persoonlijk stukje geheel in eigen stijl. ?
Nummer 22 · 20 april 2018 op 20:06
Haha..alhoewel een tie niet geheel zou misstaan?
Karen.2.0 · 18 april 2018 op 22:53
Prachtig stukje, recht uit het vaderhart! Daar is niets absurds aan. Heerlijk om te lezen, 22. Top!
Nummer 22 · 20 april 2018 op 20:14
Dank je wel Karen.? Een vader die zijn dochter mist terwijl het loslaten al begon bij haar geboorte. We hebben een sterke band. Toen ze baby naar peuter naar kleuter groeide en het brabbelen woordjes werd zongen we samen wat af in een tunnel tijdens het fietsen na een zwembad bezoek op vrijdagen. En dat richting de Arnhemse markt om een visje samen te smikkelen. Ook in winterdagen. De visboer groeide mee en soms gaan we nog en ze zeggen dan tegen elkaar. Hij’ Jij bent gegroeid, ik weet nog dat je een heel klein meisje was’. Fleur’ jouw snor is wat grijzer en de nog altijd lekker, doe maar 2 porties kibbeling, ik betaal’. Time flies with or without a tie?
Karen.2.0 · 20 april 2018 op 23:43
Heerlijk om te lezen, die vader-dochter liefde kan niet stuk. En wat zal je Fleur missen, zo aan de andere kant van de wereld , maar goed dat je het haar gunt. Ik ken zat ouders die hun kind tegenhouden om (op die manier) hun vleugels uit te slaan, dom!
Nummer 22 · 21 april 2018 op 09:54
Durven en willen loslaten daarmee respecteer je dan de ontwikkeling van hun eigen ‘zijn’. Als ik ouders trots in een gezelschap luid horen toeteren ‘ mijn kind gaat naar het VWO want we hebben even met de leerkracht gesproken die gaf een lager advies. Maar wij kennen ( Vlinder, Zilver, Pieterjan en KeesJan) ons kind het beste. Dan denk ik… wat wil hun kind nu echt zelf? Aan de verwachting van de ouder(s) voldoen of gewoon lekker zelf mogen onderzoeken naar wat een vetvolgopleiding het leukste maakt. Ik ken zo’n ouderpaar ( overigens vrienden) waarvan de moeder riep ‘ mijn zwei gymnasten’. De oudste die rindde met plezier het gymnasium af, haar universitaire studie slavische talen maar volgde ook jaat droom: striptekenaar en zie doet niets met haar afgeronde studie en is happy. Haar broer daarvan wist ik al vroeg dat hij techneut wilde worden maar ja… mama hé.. zei hij tijdens het sleutelen aan auto’s. Geen gymnast gebleven..blijven zitten havo niet afgerond naar de moedermavo en havo…naar de HTS autotechniek en dit jaar op 34 jarige leeftijd zijn master aan de TU eindhoven gehaald.. en zijn werk… designer automotive. Happy as he can be! Hij heeft tegen de stroom in zijn droom gevolgd.
Lang verhaal waarmee ik wil schrijven dat kinderen zelf mogen ontdekken waar hun passie ligt vanuit eigen verantwoordelijkheid. De pampertijd van ouder(s) tot het oneindige…brr.