Over de dood en dergelijke

Aan de dood denken is iets wat ik zoveel mogelijk vermijd. En met mij vele anderen. Merkwaardig dat over de enige zekerheid in het leven, zo weinig wordt gesproken en zo vaak wordt ontkend. 

Zelf heb ik er geen moeite mee om dood te gaan. Wel met de manier waarop. Ik geef de voorkeur aan sterven in bed,  tijdens de slaap,  midden in een geweldige droom.  Mijn voorkeur gaat ook uit naar sterven in september.  Net de zomer achter de rug en die depressieve winter nog voor de kiezen.  Mei juni en juli zijn geen opties voor mij.  Stel je voor dat ik dood ga op een dag dat het dertig graden is. Dat mochten wij deze zomer nog ervaren.  Je moet er toch niet aan denken; dertig graden,  lekker op een terrasje terwijl het KNMI voor de komende week hetzelfde warme weer voorspelt. En dan boem!!! Midden tussen twee slokken pils en nog zes dagen mooi weer voor de boeg, valt het licht uit.

Liever niet.

In oktober of november doodgaan mag ook.  Mis ik precies december. Met van die vettige kerstliedjes in elke winkel en tussen elke reclameboodschap op TV van die ranzige kerstbelletjes, vrede alom suggererend. En dat je dan in die winkels met van die vettige kerstliedjes,  omver wordt gelopen door nerveuze, kerstconsumenten,  die op het allerlaatste moment nog zo’ n, op het allerlaatste moment in prijs gezakte, nepkerstboom van Blokker willen scoren. Als ik in november doodga hoef ik dat allemaal niet mee te maken. Staat me wel aan. Trouwens,  sterven op zich is niet zo erg.  Geboren worden, dat is pas erg. Zal je gebeuren dat je ter wereld komt midden in een aflevering van Geer&Goor, of nog erger, in een talkshow van Andries Knevel. Om maar niet te spreken over ter wereld komen tijdens een wéér-niet praatjes van  RTL-weer!!

Jezelf terug lanceren in de baarmoeder kan niet meer. Nog geen kwartier ter wereld en dan direct geconfronteerd worden met Carrglas en die mislukte zaadlozing van die Jumbo reclame, kan het erger? Het optimale Zwitserleven gevoel. En dan moet je nog beginnen. Ik wil nu niet de indruk wekken al dood te willen, toch zou het me niet slecht uitkomen als ik de Goddelijke wereld betreed voor de tijd van katheters en rollators aanbreekt.

Over de Goddelijke wereld gesproken. Laatst wilde mijn vriend WIEBE dolgraag naar een, aan Jomanda verwante healerin. Hij zit al een week in een rolstoel en hoop doet leven, dus… Als wij ons met enige moeite tussen de stuiptrekkende zweefbelievers naar het podium bewegen, komt de vleesgeworden Goddelijke wereld, Miss UNIVERSE HERSELF, Elsemiek, gekleed in een soort paars, eczeemverwekkend begrafenislila jurkje, in hoogsteigen persoon naar ons toe. Ze wappert met haar handen boven de rolstoel en zegt:”STRAKS kun je lopen.”

En ik geef het toe. Het klopte. Toen wij het Goddelijke ziekenhuis verlieten, bleek mijn auto gestolen…