Pietennaaiers en Pietenpaaiers

“Ik wil dat deze onzindiscussie over zwarte piet nu eens afgelopen is.” Een typische pietenpaaier-uitspraak. In mijn beleving zou je, als je iets een “onzindiscussie” vindt –  met andere woorden, als je iets te onzinnig vindt om over te discussiëren – die discussie  gewoon kunnen laten voor wat die is. Dan zal het je toch een worst wezen wie er gelijk heeft. Maar de pietenpaaiers vinden het helemaal geen onzindiscussie. Integendeel, hun gelijk zal en moet met alle middelen die hun daarvoor in de Nederlandse rechtstaat ter beschikking staan worden behaald. Het is voor hen dus eigenlijk een essentiële discussie!!

Maar waar gaat het nu eigenlijk over? De pietenpaaiers “strijden” voor het behoud van zwarte piet!! Een fictieve figuur. En het is niet eens de figuur die ter discussie staat, het betreft slechts zijn kleur. Zwarte piet is eigenlijk een karakter in een kinderfeest, en dat kinderfeest zou behouden moeten blijven. Voor de kinderen!!

Wat denkt u? Zou het sinterklaasfeest voor een vierjarige verpest zijn als zwarte piet voortaan blauw geschminkt zou zijn? Of paars? Ik denk het niet. Ik weet wel zeker van niet. Ik denk zelfs dat het opkleuren van piet voor hen misschien nog wel leuker is dan dat sombere zwart. En de teksten van sinterklaasliedjes. Denkt u dat de kleuter minder plezier heeft als hij het woord “knecht” niet meer zal zingen? Nou?

Nee, het gaat er bij de paaiers om dat ze gewoon gelijk willen hebben en om dit te bewerkstelligen halen ze er een potpourri aan argumenten bij. De een nog exotischer dan de ander. Van zwarte schoorstenen, zwarte raven, bevrijde moren, ongelukkige kindertjes, tot eigen identiteit.

 
Er zijn ook mensen, die het gevoel hebben dat zwarte piet hen herinnert aan de tijd van de slavernij. Niet dat ze die tijd ooit zelf hebben meegemaakt. Verre van dat zelfs. Saillant detail is echter wel, dat er nog nooit zoveel slaven, letterlijk, op aarde waren, als vandaag de dag. Meer dan 20 miljoen, heeft de ILO (International Labour Organisation) berekend. Het lijkt mij, dat als je daadwerkelijk een naar gevoel van slavernij krijgt, dat er tal van mogelijkheden zijn, om dat gevoel om te zetten in acties, die zich niet zo zeer richten op een fictief karakter uit een kinderfeest, maar op het aan de kaak stellen, bestrijden en voorkomen van de huidige slavernij.

Bijvoorbeeld door winkelketens die kleding verkopen die door slavenhandjes in sweatshops in het Verre oosten zijn vervaardigd te boycotten. Of door te gaan demonstreren aan de poorten van bedrijven waarvan bekend is dat ze zich bedienen van slaven. En op zijn minst door zelf verantwoordelijkheid te nemen en het eigen consumptiegedrag aan te passen en geen (goedkope) slavenshirtjes meer te kopen.

Ik heb het idee dat deze pietennaaiers geen van bovenstaande acties hebben ondernomen. Ik krijg dan ook het gevoel dat het hen niet er zo zeer om gaat om iets aan de slavernij te doen. Net zo min als het de pietenpaaiers gaat om een leuk kinderfeestje.

Maar waar gaat het dan wel om? Ik denk dat de hele discussie niets met zwarte piet te maken heeft. Het heeft te maken met het feit dat de mensen zich niet gezien voelen. In plaats van naar zichzelf te kijken en zich afvragen waar dat gevoel vandaan komt, projecteren ze dit op de buitenwereld. Pietennaaiers vertalen dit gevoel met “Ik word gediscrimineerd” en pietenpaaiers hebben het gevoel dat hen iets wordt afgenomen.

Zwarte piet is slechts een symbool, een symptoom, waar de interne onbalans van de individuen op wordt geprojecteerd. De interne onbalans, die interne strijd, is kennelijk te pijnlijk om onder ogen te zien en wordt vervangen door een extern gevecht. Zolang die interne strijd niet is beslecht zullen er altijd zwartepieten worden uitgedeeld. Aan pietenpaaiers, pietennaaiers, ouders, werkgevers,werklozen, moslims, joden, communisten, fascisten, banksters, bovenbuurmannen, columnisten en meer. Maar niet aan zichzelf.