Rouwen met Puk en Pak

Laatst las ik in een februari nummer van Vrij Nederland een artikel over rouwclowns. Het was in een special die over satire ging, dus ik ging er van uit dat ook dit artikel onder satire geschaard kon worden. Zeker na het bekijken van de foto’s van de rouwclowns (je zou er spontaan dood van willen) en het lezen van het bijbehorende artikel. Leest u even een paar stukjes mee?

Eén van de rouwclowns (alter ego ‘contactclown Puk’) zegt ergens in het begin van het interview: ‘gedurende mijn leven drong de clown zich meer en meer aan mij op…’

Ik had moeten stoppen toen ik nog kon, maar ik kon het niet. Waarschijnlijk zag ik er toen al inspiratie voor een weblog in.

Even verderop verhaalt contactclown Puk over een pitch voor het Netwerk Uitvaartvernieuwers. Een groot succes volgens Puk. ‘Ik legde een jas heel liefdevol neer, en keek er alleen maar verbaasd naar. Zo van: “Hee, waar istie nou, de overledene?”‘

Het zal je gebeuren. Ik zou Puk zo bovenop het graf van de overledene hebben geduwd, maar het kan nog erger…gelukkig. Medeclown Pak (een alter ego wat ik haar toebedeel) vindt rouwclownen meer zoiets als ‘met een stukje humor het onbevangene vertegenwoordigen.’

Nou, clowntje Pak mag met mij eens een avondje doorzakken over die zin. Nemen we er ook nog een pilletje bij. Lijkt me hatsiekiedee toppie joppie. Verder stelt Pak direct na haar magnum opus dat hier ten lande clowns met negatieve vooroordelen te kampen hebben en hun potentieel volledig wordt onderschat. Ja hoe zou dat nou komen?

Heeft u er nog zin in? Lees dan gerust door. Het wordt alsmaar leuker. Wat kunt u als nabestaande in de rouw van uw leven verwachten van Puk en Pak. Bijvoorbeeld een reuze act tussen benauwende en tranentrekkende speeches van vrienden, bekenden en familie door. De act met het bolletje. Gaat als volgt: alle aanwezigen houden een stukje draad vast (symbool van verbinding. Hoe verzin je het. Heel knap). Kan je ook heel mooi achter elkaar aan lopen naar het graf zonder elkaar of de weg kwijt te raken. Op zeker moment in ieder geval haalt Puk of Pak de draad op. ‘En wat blijft er dan?’, vraagt Puk, ‘ieder staat met lege handen, dat is toch een beetje lullig’. Ja nou, dat is het zeker. Maar hé, gelukkig, Puk voelt iets onder haar pet. ‘Hé, was dat nou? Een ei! Prachtig toch, nu kun je dat ei bovenop het nestje wol (van het draad) leggen. Verbeeld je toch nog de symboliek van een nieuw begin.’

Ik heb nu het beeld voor me van twintig nabestaanden die spontaan de hele kist van hun dierbare onderkotsen. Dat zou ik nooit doen. Ik zou Puk en Pak hebben ondergekotst.

Maar u dacht dat we er waren? Echt niet. Puk en Pak doen ook aan trainingen. Bijvoorbeeld een denkbeeldige begrafenis van een bromvlieg. ‘Hartstikke inspirerend’ volgens Puk. Dat wil ik geloven ja. Ik denk dat Puk een begrafenis van een amoebe nog als hoogtepunt van haar bestaan zou zien.

Nog ééntje dan? Omdat het zo onweerstaanbaar erg is dat het gewoon leuk is. Puk en Pak doen ook aan kindervoorstellingen. Laat mijn therapeut het niet horen. Maar goed. De krokodil en de tikkende klok heet de voorstelling. Zeg niet dat u niet gewaarschuwd bent. Bij de krokodil en de tikkende klok gebruiken Puk en Pak een pluche krokodil als handpop. Natuurlijk kan iets bij Puk en Pak niet gewoon iets (of niets) zijn, dus ook de krokodil is een metafoor. Namelijk voor de dood. ‘Meestal eet de krokodil taai vlees, van oude mensen, maar heel soms zit er een mals stukje tussen, als er een jong iemand sterft’, aldus Puk en Pak. Komt er na de voorstelling een oudere dame naar Puk toe en zegt: ‘Hadden we dit maar op de uitvaart van mijn kleinkind gehad. Dan had ik mijn woede op die krokodil kunnen richten.’

Goed. Uitgelachen? Nog ééntje dan? Echt de laatste hoor. Anders lees je het hele artikel maar hier verder. Mont Python is er niets bij.

Lijst deze maar in en hang hem op boven je beeldscherm. Voor als je het niet meer ziet zitten of juist te veel.Puk of Pak, dat maakt ook geen flikker uit, eindigt met de legendarische woorden: ‘doordat ik heel erg sta te voelen, kan ik contact maken. Dan zeg ik bijvoorbeeld tegen iemand die verdriet heeft: “Dat is lief.” Zoiets werkt heel ontwapenend.’

Ja, gelukkig maar. Anders zou je dat mens toch dood schieten?

En nu de hamvraag. Waar of niet waar? Ik heb uitgebreid gegoogeld. En tot mijn grote geluk moet ik zeggen….ja, ja, ja! Ze bestaan! Ze zijn echt. Maar om begrijpelijke redenen kan ik hun echte namen niet openbaar maken. Google dat zelf maar uit. Ik heb Puk en Pak op voorhand reeds geboekt voor mijn begrafenis. God, wat zou ik de gezichten graag willen zien als ze de truc met het bolletje wol en het ei doen. En laat ze in vredesnaam ook die krokodil meenemen. Lachen joh.