Spijbelen

Volgens de Dikke van Dale betekent spijbelen: ‘stiekem van school of van een andere verplichting wegblijven’. Misschien heb jij dat nooit gedaan, maar ik wel! Zelfs diverse malen en onder verschillende omstandigheden.

Eigenlijk ben ik al met spijbelen begonnen toen ik op de kleuterschool zat. Als vierjarige voelde ik mij niet happy in het duistere klooster waar nonnen als vermomde pinguïns rondliepen. De gangen met zwart-witte tegeltjes en de eindeloze rijen kapstokjes hadden op mijn prille geest een negatieve uitwerking. De toiletten stonken en de geur van blokkendozen steekt tot op de dag van vandaag in boze dromen nog wel eens de kop op. Als ik aan die periode terugdenk, word ik nog steeds een beetje misselijk.
Als kleuter kun je natuurlijk niet echt spijbelen. Je wordt gebracht en gehaald, dus moet je iets anders bedenken. Moeder was gevoelig voor signalen die konden duiden op een verstoring van mijn welzijn. Reden waarom ik regelmatig een aantal ongemakken simuleerde, zoals buikpijn, hoofdpijn of een zere keel. Met buikpijn scoorde ik het best. In het voorwenden van ‘schoolziekte’ was ik een expert.

De lagere school heb ik voor een groot deel in Ierland doorlopen. Lijfstraffen waren daar heel gewoon. Les niet geleerd, handje uitsteken en dan tien venijnige slagen op je vingertoppen met een rietje. Toen ik genoeg correcties had geïncasseerd, ging ik spijbelen. Dagenlang zwierf ik langs de haven en in de bossen. Tot ik op een bepaald moment werd gesnapt. Met een stevige hand in mijn nek bracht een boze man mij naar huis waar mijn moeder de gedenkwaardige woorden sprak: ‘Als je dit nog een keer doet, breek ik allebei je benen’.

Ook op de mulo in Nederland sloeg ik wel eens een dagje over. Met een zelf geschreven briefje over een afspraak bij de tandarts of zo wist ik de boel een tijdje te belazeren. Totdat een gesprek tussen mijn moeder en de hoofdonderwijzer daar verandering in bracht. Om herhaling te voorkomen, werd er weer gedreigd met maatregelen. Ditmaal geen gebroken benen, maar het inhouden van zakgeld. Als ik de beslissing zelf had mogen nemen, zou ik waarschijnlijk toch gekozen hebben voor gips. Het geld had ik nodig om naar de bioscoop te gaan.

Als ik nu gevraagd word voor een feestje of een uitnodiging krijg voor een verjaardag, dan heb ik soms de neiging te willen spijbelen. Ik houd niet van dit soort bijeenkomsten. Laat mij thuis maar een etentje verzorgen voor familie of vrienden. Daar voel ik me in mijn element en heb dan plezier. Als ik dus een keer niet in ga op een invitatie, dan zijn er twee mogelijkheden. Of ik heb al een afspraak en kan écht niet. Of ik ga spijbelen. De waarheid houd ik voor mezelf.