Van de buren moet je het hebben

Ik ben opgegroeid op een boerderij, en er was een tijd dat een van onze buurjongens om de haverklap voor overlast zorgde. Regelmatig kwam de politie bij de buren op bezoek. Kwamen ze Stan niet ophalen, dan kwamen ze hem wel thuisbrengen. Buurman werd er tureluurs van. Hij was het zelfs die mijn vader kwam waarschuwen en zei: “Buurman, sloit alles goe af, want die zoon van meen; ik vertrouw ‘m nie mer.” En inderdaad, Stan jatte alles wat los en vast zat, verkocht het voor een habbekrats om daarmee de eigen kas te spekken, en sjouwde vervolgens van kroegie naar kroegie. Later is hij helemaal ontspoord, en heeft hij meerdere malen vastgezeten. Toch hebben we ook wel eens met hem kunnen lachen.

Het was pakjesavond. Wij zaten met het hele gezin gezellig en knus in de huiskamer rond het haardvuur, liedjes zingen, je kent dat wel. Plotseling gerommel aan de voordeur, in de hal, en vervolgens geklop op de kamerdeur. Het is Stan. Poepiezat komt hij bij ons de huiskamer binnengewaggeld. Met moeite houdt hij zich staande door met zijn rug tegen de deur te leunen. “Hedde gellie niks te drinke vur meen?” lalde hij. Mijn vader stelde Stan voor om naar huis te gaan, maar hij liet niet af. “Uurst wul ik iets te drinke van jallie!” We boden hem een biertje aan maar nee: “Hedde niks sterkers?” Dát moest hij hebben. Maar gelukkig. Mijn broer had op een van zijn reizen een fles Slivovitsj meegenomen, uit Joegoslavië. Deze fles stond al jaren bij ons in de kast. Het grappige van Slivovitsj was, vonden wij, dat je het in de fik kon steken. Nee, iets sterker dan dát hadden wij niet in huis. “Loat ‘s pruuve,” lalde Stan verder. We schonken een borreltje in. “Nie te veul,” fluisterde mijn moeder bezorgd. We gaven het borreltje vol verwachting aan Stan. Eens kijken wat hij ging doen. Stan sloeg de borrel in een teug achterover! Zijn gezicht werd rood en roder, en vervolgens zakte onze buurjongen als een plumpudding in elkaar. Ongeveer zoals een flat of fabrieksgebouw dat gecontroleerd wordt opgeblazen en in elkaar stort. “Goei spul,” dat was het laatste wat hij uitbracht. Stan was finaal van de kaart. “Brengt ‘m mar vlug noar hois,“ adviseerde vader.

We sleepten Stan aan armen en benen naar buiten, waar we hem in de kruiwagen kiepten. Zo transporteerden mijn broers en ik onze buurjongen naar huis. We belden aan en buurvrouw kwam buiten. Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar gezicht, “Och jonge, wa hedde naw wir gedoan,” steunde ze. “Gift ‘m mar hier, dan kan ie noar bed.” Samen met buurman sjouwde ze Stan mee naar binnen. Met een “bedankt jongens,” trokken ze de deur dicht. Want immers …