Wat gebeurt hier nou?

Een tropische dag in deze zomer.
Aan onze Lingeoever lijkt het gras door de droogte op een rommelig uitgestrooide hooibaal. Het echtpaar Fuut, dat voor onze vakantie al ijverig zat te broeden, komt met het gezin langs zwemmen. Pa en ma met hun scherpe koppen voorop en er vlak achter hun enige broedsel, een flinke puber, met alles nog net niet in de juiste kleur en verhouding.

Het geluid dat het jong maakt is hoog, snerpend en dwingend. Het past helemaal niet meer bij zijn formaat. Hij eist op hoge toon dat pa en ma hem visjes komen brengen. Af en toe krijgt hij er nog een, maar meestal niet , dan eet pa hem demonstratief zelf op. De jonge sufkont weet niet wat een grote lummel hij al is. Of misschien is het wel een gemakzuchtig en verwend type: de hele dag zappen op de bank en eisen dat de frikadellen met mayo langs komen.
Het gezinnetje verdwijnt al snel uit zicht, al kan ik fuutje zeurpiet nog heel lang horen. De wind rimpelt deftige gelijke ribbels op het water met hier en daar op precies de goede plaats een zonnefonkel.

De twee jongens die geregeld op het stukje oever naast ons komen vissen, werken ook mee aan de rivierfonkeling: twee blikjes en een plastic fles liggen in het zonlicht te blinken tussen de dotterbloemen. Met een bladerhark probeer ik ze naar de kant te trekken, want ze ergeren mij al een paar dagen. Vooral als er even niks langs komt. De meerkoetjes hebben blijkbaar een snipperdag.

Een blikje zinkt meteen als ik het aanraak omdat het vol water loopt. Ik vloek. De fles en het andere blikje hark ik met veel moeite naar de kant. Ik donder zelf verdorie bijna het water in. Die hengelknapen kunnen hun rotzooi toch wel mee naar huis nemen?
Als ze hier weer komen, zal ik ze aanspreken met de opgeviste corpi delicti erbij. In hun ogen zal vast: ’wat een truttig oud wijf’ te lezen zijn. Maar de wat vlottere optie de spullen naar hun hoofd te gooien, komt niet im frage. Daar ben ik nou eenmaal te net voor opgevoed.

Doordat ik jaren les gegeven heb aan hun leeftijdsgroep, komt een beter plan boven drijven. Fijntjes vragen of ze het ook zo schandalig vinden dat sommige mensen dingen zomaar in het water gooien? En misschien willen ze er op letten dat het niet meer gebeurt? Ze zullen grif en een tikje wantrouwig ’ja’ zeggen en er vervolgens zelf niks niet meer in gooien. Ervaring levert soms iets op.

Geen rimpels en fonkeling meer. De zon achter hoge bewolking maakt het benauwd. Een vlinder vliegt loom over het stuk populierstam aan de waterkant. Een flinke vis springt omhoog. Hee, daar duikt vader fuut weer op achter de drijvende stam. Hij duikt, zoon imiteert hem stuntelig.
Nog een keer. Hij vangt niks, pa wel. Die eet zijn visje stoïcijns zelf op. Zoon piept, maar niet meer zo fanatiek.

Ja, hij moet nu echt op kamers en zijn eigen macaroni koken…