12 uit 99

Je zou denken dat dat niet zo’n mooie score is. Maar ik vind hem te hoog!
Je zou ook kunnen denken dat ik deze column twee dagen te laat schreef, of 363 dagen te laat. Want komende Moederdag in 2006 wordt de 100e ! Sinds 1906 bestaat Moederdag, ‘bedacht’ door Anna Jarvis, op de sterfdag van haar moeder.
Hopelijk ben ik dan hersteld van mijn 12e. Het begon al ’s ochtends vroeg. Je bent al wakker, en luistert gespannen naar de oorlogsgeluiden uit de keuken. Je kroost doet een verwoedde poging om je een ontbijt voor te gaan schotelen. En dan is het wachten tot de bom gaat barsten. Om de ‘verrassing’ niet te verpesten moet je blijven liggen, en dat duurt en duurt.

Dit jaar hadden ze bedacht om alleen de cadeautjes en de koffie te komen brengen. De tafel beneden is klaargemaakt. De koffie is al lauw en slap, maar dat is een detail. Ze nestelen zich op je bed, nadat ze het grote licht aan geknald hebben. Om dan te proberen zonder zich wat van mij aan te trekken, uit te vechten wie als eerste zijn cadeau mag afgeven. Ik bedenk net op tijd een compromis, als de jongste als eerste het (door tante) zelfgemaakte gedicht voorleest, dan mag de oudste daarna als eerste een cadeau aangeven.

Na het lezen van het gedicht, waar veel ‘dag’ en ‘alles mag ‘in voorkomt, vertelt oudste dat háár cadeau wel duurder was dan dat van haar zus. Gelukkig heeft haar nichtje geld voorgeschoten in de winkel, en hoeft ze dat ook niet meer terug. Zo kon ze mooi afrekenen met de cadeaubon die ze van haar vader had gekregen, maar duurder was het! Ik pak een fles rum uit, wel mijn merk, en zoen net op tijd een wang, en voorkom zo lichamelijk geweld tussen mijn twee kinderen. Daarbij heb ik ook mijn slapende been weer kunnen bevrijden, onder het dienblad met koffie vandaan. Het dekbed is goed vochtabsorberend, want er komt niets van de gemorste koffie op mijn lijf terecht. Ik hoop dat in het tweede pakje een vlekoplosser zit.
Nog voordat ik de fles veilig kan wegzetten, heb ik het tweede pakje al onder mijn neus geduwd gekregen. ‘Het is niet je eigen luchtje, mam, maar wel lekkerder.’ Zoenen, en dan kunnen we naar beneden.

Aan het ontbijt zit pa al te grijnzen, hij heeft de gesprekken op de voet gevolgd, en ongemerkt al andere koffie gezet. Aan tafel lijkt het de kinderen wel een goed idee om op Moederdag de moeder alles te laten doen. Dan hoeven zij niet zoveel te doen. Ik ben het direct volmondig met ze eens. Ik vergeet zelfs het goede voorbeeld te geven en antwoord met volle mond: ‘Ja, dan doen de kinderen de rest van het jaar alle huishoudelijke dingen!’ Dat vinden ze erg flauw van me. Als dan ook het laatste stukje van de acht croissants die ze gebakken hebben, die ik alleen maar geroken heb, vliegen ze al naar buiten, om te gaan spelen.

Tegen negenen ’s avonds, als de bedden weer verschoond zijn, en het vlekoplosmiddel dat ik nog had staan weer zijn werk op het dekbed gedaan heeft, zap ik moe onderuit gezakt vanaf de bank wat kanalen langs. Daar flitst een reclame langs, met de woorden: ‘Fijne Moederdag!’
‘Ja, nu wel, nu ze op bed liggen’, zeg ik tegen niemand in het bijzonder. Ook als de kinderen niet op bed hadden gelegen, had ik dat zonder problemen kunnen zeggen, luisteren doen ze toch niet naar me.

Als ik van te voren geweten had, wat het moederschap me allemaal in de schoot zou werpen, dan, dan….zou ik waarschijnlijk weer instinken en er voor gaan.