Het is laat in de middag, als we met een ploeg collega’s en partners in een eet – en drinklokaal bij elkaar zijn gekomen om het einde van de week uit te luiden, en een leuk begin aan het weekend te maken. We staan er allemaal lekker ‘op de wind’ en genieten van een hapje en een drankje.
Vanaf de eerste tonen die ik hoor op de radio ben ik overstuur. Gelukkig ben ik alleen en maakt het niet uit dat mijn waterproof niet waterdicht is en binnen enkele seconden op mijn wangen zit. Ik pak geen doekje om keurig in mijn oogdoeken te deppen. Waarmee ik ook Lees meer…
Het zal even puzzelen worden om het nieuwe CX weer onder de knie te krijgen. Ligt niet aan de oprichters of de site. Dat ligt aan digi-beet Mup. Opzoeken wanneer ik voor het eerst inzond gaat vast eens lukken, alleen niet voor 1 april dit jaar. Waarschijnlijk maar goed ook. Lees meer…
De jonge meid die over het terras liep maakte me én aan het lachen én zorgde ervoor dat ik me daarover schaamde op hetzelfde moment.
Haar linker achterpoot staat net niet meer in de felle zon, de rest van haar uitgemergelde lijf wel. Ik kan vanaf anderhalve meter afstand haar ribben tellen. Met mijn mobiel maak ik een foto van wat voor een ezel door moet gaan. Waarom weet ik eigenlijk niet.
Onze eerstgeborene heeft de genderdysforie van haar broertje altijd als normaal gezien. Aan vriendjes en vriendinnetjes legde ze geduldig uit wat het inhield; ‘Het is net zoiets als dyslexie weet je wel, dat heb je en daar kun je ook niets aan doen.’
De verwarming aan in de auto. Doodsimpele handeling eigenlijk, maar nu sta ik er even glimlachend bij stil. Dit is de eerste keer in drie jaar dat ik die handeling weer verricht. Ik greep altijd naar de knop voor de airco, die standaard aan stond, en al naar gelang verhoogd of verlaagd werd. Na drie maanden terug op Nederlandse bodem dacht ik van alle verrassingen verlost en bekomen te zijn. Dit was een aangename verrassing.
Bij het noemen van de naam Paul de Leeuw kun je vaak op niet meer dan twee reacties rekenen. Of mensen zijn dol op hem, of hebben een hekel aan hem. Ik val onder de eerste categorie. In de laatste show die ik van hem keek, hield hij een kort interview met de schrijver Arthur Japin.
Vermoeid laat hij zijn hoofd opzij zakken tegen de leuning van zijn oude bank. Hij voelt dat hij er nogal idioot bij ligt. Met zijn bovenlijf nog op de bank en zijn lange benen met de knieën tegen elkaar, maar zijn voeten ieder een andere kant op. Hij komt moeizaam overeind, trekt zijn benen onder zijn kont op de bank, en laat zijn hoofd weer vallen. Hij kan woordelijk de ruzie tussen zijn benedenburen volgen.