Schöne begegnung

De jonge meid die over het terras liep maakte me én aan het lachen én zorgde ervoor dat ik me daarover schaamde op hetzelfde moment. Ze gooide door haar linkerhand in haar rechterelleboogplooi te zetten haar onderarm met een gebalde vuist de lucht in. Als gebaren synoniemen hebben, was dit er een voor de opgestoken middelvinger. De schaamte kwam omdat het duidelijk was dat ze door een ziekte of een ongeval een beperking had. Zowel haar motoriek als haar spraak had hier onder te lijden en het laatste wat ik wilde was dat mijn lachen over zou komen als uitlachen. Haar moeder stond rustig op vanachter het tafeltje waar ze gezeten had, en leidde haar dochter mee terug.

Een dag later trof ik ze weer. Mijn- vrije- gebaren- meisje zoals ik haar was gaan noemen. Ze leek drukker en bleef tussen haar tafeltje en haar moeder staan. Haar moeder moedigde haar aan door te lopen. Dat deed ze. Bij het barretje aangekomen zwaaide ze heftig met haar armen en stootte geluiden uit. Even stilte en toen heel hard; ’Cola!’. Haar moeder had al die tijd met een kaarsrechte rug naar haar toegekeerd gezeten. Pas bij; ‘Cola!’ ontspande ze zich. Met tranen in haar ogen sprak ze me aan; ‘Das erste mal, wissen Sie.’

Haar dochter had op haar twaalfde een operatie ondergaan, er was een hersentumor gevonden. Ze had veel steun gehad aan het boek met de titel; Heute bin ich blond. Ik kende het boek; Het meisje met negen pruiken, van Sophie van der Stap. Samen leefden ze nu van uur tot uur, namen de momenten zoals ze kwamen. Ik bewonderde de manier waarop ze beide in het leven stonden. Het zal je allemaal maar gebeuren. Je ziet je levenslustige kind veranderen. Ze gaat niet de jongvolwassene worden, die je uiteindelijk los moet laten. Nee, je moet noodgedwongen opnieuw beginnen met je opvoeding, daarbij wetend dat het nooit helemaal de kant op zal gaan die je graag wilt. Om over de reacties en ervaringen in de maatschappij maar te zwijgen. En als er zich dan een positief moment, hoe klein ook voordoet, kun je dat geeneens met de belangrijkste persoon in je leven delen. Maar delen wil je het, dus spreek je de eerste de beste toerist naast je op het terras maar aan.

Ik had graag nog verder met haar gesproken, maar haar dochter besloot anders. Het werd tijd om een nieuw moment te creëren. Moeders had me al verlaten met de woorden;’Danke für die schöne begegnung.’