Weer

[b]Het snertweer buiten[/b] is een goede reden om een digitale surftocht door enkele warme Eurolanden te ondernemen. Ik geef mijn vingers de vrije hand, en de warmte van de letters ‘Griekenland’ trekt via mijn handen door de rest van mijn lichaam. Dit is genieten! Even later strand ik in de Dolomieten. Ze trekken aan en stoten af als een magneet, en ik ben blij dat ik achter een beeldscherm zit. Ik stuit op een lokaal recept waarvan het water mij in de mond loopt en print het uit.

Als laatste pak ik een rondje langs de Spaanse Costa’s mee. Ik lees over een kwallenplaag en zie ze inderdaad: zowel de mannelijke als vrouwelijke variant, beiden behept met dikke hangtieten en de billen gestrikt in een veel te kleine string. De grote diversiteit aan tattoos transformeert praktisch naakte mensen tot een stukgelezen stripboek.

Ik kijk op. De regen stroomt kriskras over de ramen. Ik slaak een diepe zucht, die de warmte uit mijn lijf hijst. [b]Voordeel van de regen[/b] is dat de ramen waardoor ik heen kijk schoner lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Langzaam keer ik de regen de rug toe en loop mijn keuken in. Tijd voor een troosthap. Van de troosteloze tomaten op mij aanrecht valt zelfs geen puree meer te maken, het halfje bruin ernaast heeft groene stippen. In de koelkast staat nog een pak zuur geworden melk en wat boter. Je zou ervan naar een vliegtuigmaaltijd gaan verlangen.

Ik sleep mezelf sloffend de keuken uit en kruip op de bank. Hier wacht ik even tot de drang om rigoureus schoon schip te maken voorbij is. Ik begrijp de principes van de huishoudelijke taken wel, zie alleen niet waarom ze op mij van toepassing zouden zijn.

Met de laptop weer terug op mijn schoot, wil ik mijn reis gaan vervolgen. Ik ben Europa uit richting wat idyllische eilanden als de voordeurbel gaat. Ik negeer het geluid zonder moeite. Tot vier keer toe. De negeermodus van mijn bovenburen werkt niet. Dat maken ze duidelijk door op de vloer te stampen. Ik ben een groepsdier en kopieer spontaan hun gedrag.

[b]Dat doe ik ondersteboven[/b] op tafel. Eindelijk heb ik eens profijt van mijn yogacursus. Ik lig met beide benen omhoog in kaarsstand, ondersteun met twee handen mijn rug en trap keihard met mijn bergschoenen beurtelings tegen het plafond. Ze zullen het weten daarboven. Ze willen vast weer iets lenen van mij.

Ik hoor het geluid van een boormachine. Toch niet weer de boormachine? Ik kijk naar het plafond en vraag me af op welke plek ze nu weer een gat gaan boren. De stofzuiger houd ik alvast paraat. Zucht, wordt het toch weer huishoudelijk werk vanavond. Ik moet snel handelen, links in hoek is de boor al zichtbaar. Het is dit keer een maatje groot. Dat belooft wat.

Langzaam wordt de boor teruggetrokken. In het grote gat wordt nu een flessenhals gedrukt. Verrek ik herken die fles. Vorige week nog uitgeleend. Ik heb geen stofzuiger nodig maar een emmer. Door het plafond hoor ik iemand fanatiek met vlakke hand op de flessenbodem slaan. Ik ben net op tijd. Mijn eigen Heinz tomatenketchup valt traag in vette druppels in de emmer. Klote Italianen die bovenburen. Heinzworsten zijn het. Ik heb ze toch duidelijk uitgelegd dat ik allergisch ben voor sauzen van Bertolli?

Co-column geschreven door WritersBlocq, Mup en Mien