Haar linker achterpoot staat net niet meer in de felle zon, de rest van haar uitgemergelde lijf wel. Ik kan vanaf anderhalve meter afstand haar ribben tellen. Met mijn mobiel maak ik een foto van wat voor een ezel door moet gaan. Waarom weet ik eigenlijk niet.
Onze eerstgeborene heeft de genderdysforie van haar broertje altijd als normaal gezien. Aan vriendjes en vriendinnetjes legde ze geduldig uit wat het inhield; ‘Het is net zoiets als dyslexie weet je wel, dat heb je en daar kun je ook niets aan doen.’
De verwarming aan in de auto. Doodsimpele handeling eigenlijk, maar nu sta ik er even glimlachend bij stil. Dit is de eerste keer in drie jaar dat ik die handeling weer verricht. Ik greep altijd naar de knop voor de airco, die standaard aan stond, en al naar gelang verhoogd of verlaagd werd. Na drie maanden terug op Nederlandse bodem dacht ik van alle verrassingen verlost en bekomen te zijn. Dit was een aangename verrassing.
